Apocriefe boeken/1 Makkabeën 11

1 Makkabeën 11
Auteur	Anoniem
Genre(s)	Religie
Brontaal	Nederlands
Datering	1906
Vertaler	Adolf Visscher (1686-1746)
Bron	Anoniem (1906) De apocriefe boeken. Uit de Hoogduitsche vertaling van M. Luther eertijds door Adolf Visscher in het Nederduitsch overgezet, [Amsterdam]: Nederlandsch Bijbelgenootschap, pp. 116-119. Zie Bestand:De apocriefe boeken p 116.jpg, Bestand:De apocriefe boeken p 117.jpg, Bestand:De apocriefe boeken p 118.jpg en Bestand:De apocriefe boeken p 119.jpg.
Auteursrecht	Publiek domein

Het eerste boek der Makkaneën Hoofdstuk 1 · Hoofdstuk 2 · Hoofdstuk 3 · Hoofdstuk 4 · Hoofdstuk 5 · Hoofdstuk 6 · Hoofdstuk 7 · Hoofdstuk 8 · Hoofdstuk 9 · Hoofdstuk 10 · Hoofdstuk 11 · Hoofdstuk 12 · Hoofdstuk 13 · Hoofdstuk 14 · Hoofdstuk 15 · Hoofdstuk 16 [116] [...] HOOFDSTUK 11. Ptolemeüs strijdt tegen zijn schoonzoon Alexander. — Demetrius wordt koning en bevestigt Jonathan. — Voor- en tegenspoed.
	EN de koning van Egypte bracht volk bijéén, zooveel als het zand aan
	de zee is, en vele schepen; en hij nam voor, het rijk van Alexander met
[117]
	bedrog aan zich te brengen, opdat hij beide koninkrijken mocht hebben.
2	Daarom trok hij naar Syrië onder den schijn, alsof hij kwam als vriend.
	Toen deed men hem alle steden open en zij trokken hem tegemoet en
	ontvingen hem luisterrijk, gelijk Alexander dat bevolen had, dewijl deze
3	zijn schoonvader was. Maar in wat stad Ptolemeüs kwam, daar liet
4	hij een hoop krijgsvolk tot bezetting. En toen hij te Asdod kwam,
	toonden zij hem, hoe Jonathan den a tempel van Dagon, alsook de stad,	a 1 Makk. 10 : 84.
	verbrand en verwoest had, en dat de doode lichamen hier en daar ver-
	strooid lagen, en heuvels opgeworpen waren aan den weg, waaronder
5	men de verslagenen bij hoopen begraven had. En zij zeiden den koning
	dat Jonathan deze schade had aangericht, opdat zij hem bij den koning
6	in ongenade brachten; maar de koning zweeg daarop stil. En Jonathan
	trok den koning tegemoet naar Joppe; daar spraken zij elkander aan en
7	bleven daar den nacht over bij elkander. En Jonathan geleidde den
	koning tot aan het water, genaamd Eleutherus, daarna trok hij weder
	naar huis te Jeruzalem.
8	En koning Ptolemeüs nam de steden in, tot Seleucië toe aan de zee,
9	en nam voor Alexander te verdrijven; en hij zond boden tot Demetrius,
	dat hij tot hem komen zou om een verbond met hem te maken; zoo
	wilde hij hem zijne dochter geven, welke Alexander had, en wilde hem
10	helpen om koning te worden; en hij zeide, dat het hem berouwd had,
11	dat hij Alexander zijne dochter gegeven had, en beschuldigde Alexander,
12	dat hij hem naar het leven en het koninkrijk gestaan had. Hij betoonde
	ook zijnen haat openlijk en keerde zich van Alexander af en ontnam hem
	zijne dochter en gaf haar aan Demetrius.
13	En toen Ptolemeüs te Antiochië kwam, zette hij beide kronen op, die
14	des rijks van Egypte en des rijks van Azië. Maar koning Alexander was
	te dier tijd in Cilicië; want sommige steden waren aldaar van hem afge-
15	vallen. Toen hij nu van Ptolemeüs hoorde, trok hij tegen hem op om
	met hem te oorloogen. Maar Ptolemeüs was sterk toegerust en trok hem
16	tegemoet en verjoeg hem. En Alexander vluchtte in Arabië, opdat hij
17	daar veilig mocht zijn; maar koning Ptolemeüs was zeer machtig. Daarom
	liet Zabdiël, de Arabier, zijnen gast Alexander het hoofd afhouwen en
18	zond dat aan koning Ptolemeüs. En Ptolemeüs stierf op den derden
	dag daarna; toen werd het krijgsvolk, hetwelk Ptolemeüs in de steden
19	gelegd had, ook omgebracht door het volk van de steden. Alzoo nam
	Demetrius het rijk in, in het honderdzevenenzestigste jaar.
20	In dezen tijd bracht Jonathan zijn volk in het land Juda bijéén, om
	den burg te Jeruzalem weder te veroveren, en liet bolwerken en geschut
21	daarover oprichten. Toen trokken sommige afvalligen tot koning
	Demetrius en klaagden Jonathan aan en zeiden, dat hij den burg belegerd
22	had. Toen werd de koning zeer toornig en trok haastig naar Ptolemaïs
	en schreef aan Jonathan, dat hij den burg niet belegeren zou en haastig
	tot hem te Ptolemaïs zou komen, daar wilde hij met hem over sommige
23	zaken spreken. Maar toen Jonathan deze boodschap kreeg, hield hij niet
	op met het beleg, en koos sommige oudsten in Israël en priesters, die
	met hem trekken zouden, en maakte zich op en waagde zijn leven.
24	En hij nam vele kostelijke kleinoodiën mede van goud, zilver en kleederen,
25	en trok naar Ptolemaïs tot den koning en vond genade bij hem. Toen nu
26	de afvalligen zijns volks hem aanklaagden, hield de koning hem in eere,
	gelijk hij tevoren gehouden was, en deed hem groote eer aan voor alle
27	vorsten en bevestigde hem in zijn hoogepriesterambt en in alle andere
	eereambten, welke hij tot dusver bekleed had, en rekende hem onder
	zijn voornaamste vrienden.
28	Jonathan had ook den koning, dat hij aan Judéa en de drie streken
[118]
	van Samarië en Galiléa de schatting wilde kwijtschelden en beloofde
29	voor deze vrijheid te geven driehonderd talenten goud. Dit bewilligde
30	de koning en gaf Jonathan brieven daarvan, die luidden aldus: Koning
	Demetrius biedt zijnen broeder Jonathan en het Joodsche volk zijne
31	groetenis aan. Wij zenden u een afschrift van den brief, dien wij aan
	onzen vader Lasthenes aangaande u geschreven hebben, opdat gij dat
32	weten moogt: Koning Demetrius biedt Lasthenes, zijnen vader, zijne
33	groetenis aan. Wij denken aan onze vrienden en getrouwe bondgenooten,
	de Joden, goed te doen, vanwege hunne getrouwheid en vriendschap
34	jegens ons. Daarom bevestigden wij, dat de priesters te Jeruzalem geheel
	Judéa en de drie streken, Aferima, Lydda en Ramathaïm, en wat daartoe
35	behoort, zullen bezitten. Wij schelden hun ook kwijt alwat zij tevoren
	jaarlijks den koning hebben moeten geven: koren ooft, tienden, tollen,
36	schatting op het zout en kroonschatting. Van dat alles zullen zij voort-
	aan bevrijd zijn, en die vrijheid zal hun vast en gestadig bewaard
37	blijven. Het afschrift van dezen brief zal men aan Jonathan geven,
	opdat men het op den heiligen berg stelle, als aan eene eerwaardige
	en openbare plaats.
38	Toen nu koning Demetrius zag, dat in het geheele koninkrijk vrede
	was en niemand zich meer tegen hem stelde, liet hij het krijgsvolk
	gaan, dat in het koninkrijk tehuis behoorde, een iegelijk weder naar
	zijne stad; maar het vreemde krijgsvolk, hetwelk hij in de eilanden hier
	en daar aangenomen had, behield hij bij zich; daarom werd het inlandsche
39	volk zeer vergramd op hem. Maar toen Tryfon, een hoofdman, die
	weleer Alexanders vriend geweest was, zag, dat het krijgsvolk haat
	tegen koning Demetrius opgevat had, trok hij tot den Arabier Emalkuel,
40	die den jongen Antiochus, den zoon van Alexander, opgevoed had. Bij
	dezen hield hij aan, dat hij hem den jongeling zou overgeven, dan zou
	hij hem weder in zijns vaders rijk stellen; en hij zeide den Arabier,
	hoe en waarom het krijgsvolk koning Demetrius haatte, en bleef alzoo
	een tijd lang bij den Arabier.
41	Ondertusschen schreef Jonathan aan koning Demetrius en bad hem,
	dat hij dengenen, die op den burg te Jeruzalem en in de vestingen lagen,
	wilde gebieden te wijken en hem den burg in te ruimen en over te
42	geven; want zij deden Israël veel schade. Toen schreef Demetrius
	aan Jonathan aldus: Niet alleen dit, hetgeen gij begeert, maar veel
43	meer eer en goed wil ik u en uw volk bewijzen, zoodra ik kan. Maar
	tegenwoordig ben ik in groot gevaar; daarom wilt gij wél doen, zoo
	zend mij hulp; want al mijn krijgsvolk is van mij afgevallen en stelt
44	zich tegen mij. Daarom zond Jonathan aan hem drieduizend goede
	krijgslieden; die kwamen te Antiochië tot den koning; en de koning
	werd over hunne aankomst zeer verheugd.
45	Nu maakte het volk in de stad een oproer, bij de honderdtwintig-
46	duizend man, en zij wilden den koning dooden. Maar de koning vluchtte
	in zijnen burg; toen nam het volk de straten in en wilde den burg
47	bestormen. Daarom ontbood de koning de Joden om hem te beschermen;
	toen liepen de Joden allen tot den koning en verdeelden zich in de
48	straten en versloegen op dien dag honderdduizend man en staken de
49	stad aan en plunderden ze; alzoo verlosten zij den koning. Toen nu
	het volk in de stad zag, dat de Joden de stad bemachtigd hadden,
	versaagden zij en riepen tot den koning en baden om vrede, opdat
	de Joden mochten ophouden het volk te dooden, en de stad niet
50	geheel zouden verwoesten. Toen werd er vrede en de Joden legden hunne
	wapenen af en werden hoog geëerd door den koning en vermaard in het
51	geheele rijk; en zij trokken weder naar huis, naar Jeruzalem, en
[119]
	brachten grooten buit mede, dien zij in den oorlog gewonnen hadden.
52	Toen nu Demetrius weder veilig was, en het rijk met rust in bezit
53	had, hield hij aan Jonathan zijn woord in geen van die dingen welke
	hij hem beloofd had, en wendde zich geheel van hem af en was jegens
	hem ondankbaar voor zijne weldaden en betoonde hem alle trouweloosheid.
54	Niet lang daarna kwam Tryfon weder met den jongen Antiochus;
55	deze Antiochus werd koning en zette de kroon op. En al het krijgsvolk
	kwam tot hem, hetwelk Demetrius afgedankt had; toen zij nu met
	Demetrius streden, sloegen zij hem op de vlucht en verjoegen hem.
56	En Trifon nam de olifanten en won Antiochië.
57	En de jonge Antiochus schreef aan Jonathan en bevestigde hem in
	zijn hoogepriesterambt en bewilligde, dat hij de vier streken bezitten
58	en behouden zou b en des konings vriend zijn. En hij zond hem gouden	b 1 Makk. 10 : 20, 65.
	vaten en stond hem toe goud over tafel te gebruiken en een purpur-
59	kleed en een c gouden gordel te dragen. En Simon, den broeder van	c 1 Makk. 10 : 89.
	Jonathan, maakte hij tot hoofdman over het land, van Tyrus af tot
60	Egypte toe. Toen nu Jonathan uittrok over den Eufraat en in de
	steden rondom kwam, trok al het krijgsvolk in Syrië naar hem toe om
	hem te helpen. En toen hij voor Askalon kwam, gingen de burgers
61	hem tegemoet en ontvingen hem met eer en gaven zich over. Daarna
	trok hij voor Gaza; maar die van Gaza wilden hem niet inlaten; daarom
	belegerde hij de stad en verbrandde de voorsteden rondom en plunderde
62	ze. Toen baden die van Gaza om vrede; en Jonathan maakte vrede
	met hen en nam de kinderen van hunne voornaamsten tot gijzelaars
	en zond ze naar Jeruzalem; maar hij trok voort door het land tot
	Damascus toe.
63	Maar toen hij hoorde, dat de hoofdlieden van koning Demetrius met
	een groot heir te Kades in Galiléa, gekomen waren, om hem in zijn
64	voornemen te verhinderen, trok hij tegen hen op en liet zijnen broeder
65	Simon in het land; die trok voor Beth-Zur en belegerde het een langen
66	tijd zoo hard, dat zij geen uitval durfden doen. Daarom baden zij om
	vrede; en Simon maakte vrede met hen en liet hen vrij aftrekken en
	nam de stad in en legde er krijgsvolk in tot eene bezetting.
67	Maar Jonathan trok met zijn heir aan het meer Gennésareth, en
68	vandaar des morgens vroeg naar het vlakke veld van Hazor. Toen
	trokken de heidenen tegen hem op in het vlakke veld en hadden een
69	hoop verstoken in het gebergte. Toen nu Jonathan den anderen hoop
	aantastte, viel de verstoken hoop uit het gebergte uit en viel óók aan.
70	Toen vluchtte het geheele heir van Jonathan en er bleef niemand dan
	alleen de hoofdlieden, Matthathías, de zoon van Absalom, en Judas, de
71	zoon van Kalfus. Toen verscheurde Jonathan zijne kleederen en strooide
72	aarde op zijn hoofd en bad, en trok weder tegen de vijanden op en
73	sloeg hen op de vlucht. Toen nu zijn volk, dat tevoren gevlucht was,
	dat zag, keerden zij weder óm, om Jonathan te helpen, en vergolden
	de vijanden tot Kados toe in hun leger; en zij maakten daar ook een
74	leger. En op dezen dag zijn er omtrent drieduizend heidenen omge-
	komen. Daarna trok Jonathan weder naar Jeruzalem.