Apocriefe boeken/2 Makkabeën 5

2 Makkabeën 5
Auteur	Anoniem
Genre(s)	Religie
Brontaal	Nederlands
Datering	1906
Vertaler	Adolf Visscher (1686-1746)
Bron	Anoniem (1906) De apocriefe boeken. Uit de Hoogduitsche vertaling van M. Luther eertijds door Adolf Visscher in het Nederduitsch overgezet, [Amsterdam]: Nederlandsch Bijbelgenootschap, pp. 135-137. Zie Bestand:De apocriefe boeken p 135.jpg, Bestand:De apocriefe boeken p 136.jpg en Bestand:De apocriefe boeken p 137.jpg.
Auteursrecht	Publiek domein

Het tweede boek der Makkaneën Hoofdstuk 1 · Hoofdstuk 2 · Hoofdstuk 3 · Hoofdstuk 4 · Hoofdstuk 5 · Hoofdstuk 6 · Hoofdstuk 7 · Hoofdstuk 8 · Hoofdstuk 9 · Hoofdstuk 10 · Hoofdstuk 11 · Hoofdstuk 12 · Hoofdstuk 13 · Hoofdstuk 14 · Hoofdstuk 15 [135] [...] HOOFDSTUK 5. Antiochus neemt Jeruzalem in en plundert den tempel.
	IN dienzelfden tijd trok Antiochus ten tweeden male naar Egypte. 2 Maar
[136]
	men zag door de geheele stad, veertig dagen na elkander, in de lucht
3	ruiters in gouden harnassen, met lange spiesen, in slagorde; en men
	zag, dat zij op elkander aanvielen en met de schilden en spiesen zich
	verweerden, en hoe zij de zwaarden uittrokken en op elkander schoten,
	en hoe de gouden tuigen blonken, en hoe zij menigerlei harnassen hadden.
4	Toen bad iedereen, dat het toch niets kwaads mocht beduiden.
5	Maar er kwam een valsch gerucht, dat Antiochus zou gestorven zijn.
	Toen nam Jason omstreeks duizend man bij zich en tastte onvoorziens
	de stad aan; en toen hij met de zijnen de muren beklommen en de
6	stad veroverd had, vluchtte Menelaüs op den burg. Maar Jason vermoordde
	zijne medeburgers jammerlijk; niet denkende, dewijl het hem zoo gelukte
	tegen zijne vrienden, dat het zijn groot ongeluk was; want hij meende
	dat hij over zijn vijanden en niet over zijne medeburgers zegepraalde.
7	Maar hij kon evenwel de regeering niet machtig worden, maar kreeg
	zijn loon, gelijk hij verdiend had, en vluchtte met schande weder in het
8	land der Ammonieten. Daar werd hij ten laatste aangeklaagd voor Aretas,
	den koning der Arabieren, zoodat hij van de ééne stad in de andere
	moest vluchten en nergens veilig was; en ieder was hem vijandig, als
	iemand, die van zijne wet afvallig was; ook vervloekte ieder hem als
	een verrader en vijand van zijn vaderland; en aldus is hij naar Egypte
9	verdreven. En, gelijk hij vele lieden uit hun vaderland verdreven had,
	moest hij ook zelf in ballingschap sterven, te Lacedémon, waar hij hoopte
	een verblijf te hebben, dewijl hij door maagschap aldaar verbonden was.
10	Maar, gelijk hij vele onbegraven weggeworpen heeft, is hij ook gestorven,
	zonder dat iemand over hem heeft rouwgedragen; en hij heeft niet alleen
	het geluk niet gehad van in zijn vaderland begraven te worden, maar
	heeft ook in vreemde landen geen graf mogen hebben.
11	a Toen dat voor den koning kwam, dacht hij, dat geheel Judéa van	a 1 Makk. 1 : 21-29,
	hem zou afvallen, en trok met gramschap uit Egypte en nam Jeruzalem
12	met geweld in; en hij beval den krijgsknechten, dat zij zonder barm-
	hartigheid zouden dooden alwat zij vonden op de straten en in de huizen.
13	Toen doodde men door elkander jong en oud, mannen en vrouwen,
14	kinderen en maagden, ja zelfs de kinderen in de wieg; zoodat er in
	drie dagen tachtigduizend omkwamen, veertigduizend gevangen en even-
	zoovelen verkocht werden.
15	Doch Antiochus stelde daarmede niet tevreden, maar tastte ook
	de heiligste plaats op aarde aan; en Menelaüs, de verrader, bracht
16	hem daarin. Toen roofde hij met zijne vervloekte handen de heilige
	vaten; en alwat de andere koningen voor den tempel gegeven hadden,
17	tot eer en versiering, roofde hij met zijne zondige handen weg; en hij
	verhief zich zeer en zag niet, dat de Heer zulks gedoogde over degenen,
18	die in de stad waren, om hunner zonden wil. Maar dit was de oorzaak,
	dat God de heilige plaats zoo jammerlijk liet schenden, anders zou het
	Antiochus evenzoo gegaan zijn als Heliodorus, die door koning Seleucus	b 2 Makk. 3 : 23-29.
	gezonden was b om de schatkamer te bezichtigen, en daarbij zoo geducht
	geslagen werd, dat hij van zijn misdadig voornemen moest afstaan.
19	Want God heeft het volk niet uitverkoren om de plaats, maar de plaats
20	om het volk. Daarom moest de heilige tempel ook lijden, toen het
	volk gestraft werd, gelijk hij ook wederom van des volks welvaart genot
	had; want, gelijk de tempel door de vijanden ingenomen werd, toen de
	Heer toornig was, zoo is hij weder tot heerlijkheid gekomen, toen de Heer
21	hun weder genadig werd. De som nu van alwat Antiochus uit den tempel
	geroofd heeft, is achttienhonderd talenten zilver; die nam hij mede en trok
	terstond naar Antiochië, met zulk een hoogmoed en hoovaardigheid, dat hij
	zich verbeeldde het land bevaarbaar en de zee betreedbaar te kunnen maken.
[137]
22	En hij liet eenige bevelhebbers achter, ondeugende lieden: te Jeruzalem,
23	Filippus uit Frygië, die nog erger en wreeder was dan zijn heer; te
	Gerizim, Andronicus; en benevens die beiden Menelaüs, die nog erger
24	was dan al de anderen, om zijn eigen volk te plagen. Maar, dewijl
	Antiochus den Joden zoo vijandig was, c zond hij hun den verfoeilijken	c 1 Makk. 1 : 30-39.
	Apollonius met tweeëntwintigduizend man in het land en gebood hem,
	dat hij alle volwassen mannen zou dooden, maar de vrouwen en het
25	jonge volk verkoopen. Toen hij nu voor Jeruzalem kwam, hield hij
	zich vreedzaam tot op den sabbatdag, op welken de Joden rusten; toen
	gebood hij terstond zijn volk, dat zij zich tot den strijd zouden toerusten.
26	Toen nu iedereen toeliep en zien wilde wat er van worden zou, liet hij
	ze allen doorsteken en kwam alzoo met het geheele heir in de stad en
27	versloeg eene groote menigte. d Maar Judas Makkabeüs maakte zich weg	d 1 Makk. 2 : 28.
	met negen broeders in de wildernis en het gebergte en voedde zich daar,
	met al degenen, die zich tot hem begeven hadden, van de kruiden,
	opdat hij niet onder de onreine heidenen behoefde te leven.