Bredero/Aen Jan Jacobsz Visscher

AEN JAN JACOBSZ VISSCHER.
SCHILDER EN GLAES-SCHRIJVER,

Stemme: vanden XXIIIe Psalm,
De aerd is onses Gods voorwaer, &c.

      Die op het Rusland-stil
      Leyd zijn vernoeghde leven,
      Werd dees brief (so God wil)
      In eygen hand gegeven.
          Met vriendt die God bewaer.

    Vraegh ontfaen, gesien, bedacht,
Heeft in een twyffel my gebracht,
Die schielijck stoof in mijn gedachten:
Te weten, of ick uwe kunst
Of uytgenome goede gunst
Voor ’t grootst sal oordeelen en achten.

    Cort om, ick pluymstrijcken niet,
’t Is gulle gunst ’t geen ghy hier ziet,
Geen diep verstant noch schrand’re spreucken,
Maer ondervinden, niet uyt waen,
Dan seecker weten en verstaen
Van waere en van valsche breucken.

    Waerom het Eglentiertje, ach!
Niet bloeyt gelijck het voormaels plach?
Is Vrundt u vriendelijcke Vrage:
De meeste mangel die ick weet,
Dat is: dat elck zijn plicht vergeet,
Want niemant wil den ander dragen.

    Dies d’Eendracht vlucht nu voor de twist,
De Eenvoud’ voor de schalcke list,
De oude trouw is gantsch gebroken,
De Liefde van de kunst is sieck,
Of yver-loos; door spijt op pieck
En wert gedicht noch rijm gesproken

    Daer d’Overheyt niet wel en staet,
En d’ongeregeltheyt toe-gaet
Van bengels woest en grootse gecken,
Daer ellick voert het hooghste woort,
Daer niemandt doet als hy behoort,
Daer moet het al ten quade strecken.

    Dies wertmen wette-loos en slof,
De goede zeden raecken of,
En die ’t hem, schoon te recht, wil moeijen,
Dier wert beguygelt en belacht,
Gelastert en smaedelijck veracht,
Hoe sou den Eglentier dan bloeijen?

    Heeft yemant nu een Spel gemaeckt,
Daerme (doch lachend’ niet) aenraeckt
Met moeyten en met tijdt verliesen,
Alsmen de rollen dan uyt-deelt,
Den een die wrockt, d’ander krackeelt,
Elcke souse selfs wel willen kiesen.

    And’re brengen haer rollen weer.
And’re willen niet spelen meer
’t Valt swaer veel hoofden te besturen,
And’re willen en kunnen niet,
Zo hier geen beterschap geschiet,
Zo mach ons Rijck niet langer duren,

    Ghy Princen rijck van goed verstant,
Die ’t Eglentiertjen hebt geplant,
Wilt inden noot niet van ons wijcken,
Mijn Vriendt, God geef u blije rust,
Laet ons te samen, als ’t u lust,
Met stichtigh geest’lijck Reden-rijcken.

De feylen die, helaes op onse Kamer groeijen,
    Heb ick met krancke kunst, bewesen en geseyt,
    Nu wacht ick, van mijn Heer, op dese vaers bescheyt,
Dan sal de Reden-Rijck in ware Liefde bloeijen.

                       ’t Kan verkeeren.

    Hier siedy ’t werck van een jong Klerck
Doch ’t is uyt jonst gheschreven
    Soo ghy hier siet ’t geen u verdriet,
Mijn slechtheyt wil toe-geven.
U vriend blijft al zijn leven

G. A. BREDERO.