Het paradijs verloren

Paradise Lost is een episch gedicht in blank vers van de 17e-eeuwse Engelse dichter John Milton (1608-1674). De eerste versie, gepubliceerd in 1667, bestaat uit tien boeken met meer dan tienduizend versregels. Een tweede editie volgde in 1674, geordend in twaalf boeken (in navolging van Vergilius' Aeneis) met kleine herzieningen. Paradise Lost wordt beschouwd als Miltons meesterwerk, en het hielp zijn reputatie als een van de grootste Engelse dichters aller tijden te bevestigen. Het gedicht gaat over het Bijbelse verhaal van de zondeval: de verleiding van Adam en Eva door de gevallen engel Satan en hun verdrijving uit de Hof van Eden.

John Milton was bijna zestig toen hij in 1667 zijn epos Paradise Lost publiceerde. Zijn biograaf John Aubrey (1626-1697) vertelt ons dat het gedicht rond 1658 werd begonnen en rond 1663 werd voltooid. Maar delen ervan zijn vrijwel zeker eerder geschreven, en de wortels ervan liggen in Miltons vroegste jeugd.

De Milton-specialist John Leonard merkt ook op dat Milton aanvankelijk niet van plan was een Bijbels epos te schrijven. Aangezien epen gewoonlijk over heldhaftige koningen en koninginnen (en met heidense goden) werden geschreven, nam Milton zich oorspronkelijk voor om zijn epos te baseren op een legendarische Saksische of Britse koning, zoals de legende van Koning Arthur. Nadat hij in 1652 blind was geworden, schreef Milton Paradise Lost geheel door het te dicteren aan schrijvers en vrienden.