Waar ramen door jouw ogenstraal oplichten.
Zie hoe ons beider ogen elkaar baten:
Mijn blik verbeeldde jou, terwijl jouw ogen
Als ramen in mijn borst de zon doorlaten
En zo de glans op jouw portret verhogen.
Hoe mooi ook ogenkunst schetst wat ze ziet,
Zij tekent slechts, maar kent het hart toch niet.
Sonnet 25
Laat hen wier sterren gunstig staan maar pralen
Met titels en publiekelijk eerbetoon,
Terwijl ik, die nooit eer wist te behalen,
Geniet van wat ik heb, zonder vertoon.
Geëerd door prinsen spreiden zij hun blad
Net als de goudsbloem naar het zonneoog,
Zo graven zij hun trots een donker gat
Want in een wenk is al hun roem verdroogd.
Zelfs helden met roemruchte reputatie
Die op het slagveld duizend zeges streden
Zien naam en eer geschrapt uit 't boek der gratie,
En waar ze ooit om zwoegden wordt vergeten:
Maar onze liefde heeft ons nooit bedrogen,
Want wij zijn zelf beweger en bewogen.
Sonnet 26
Gebieder van mijn liefde, in leenmanschap
Heeft uw waarde mij aan u verplicht;
Om uwentwil wek ik mijn schrijverschap,
Geen blijk van kunst nochtans is dit gedicht.
Met een plicht zo groot, mijn geest helaas zo bot
Dat hij niet eens de juiste woorden vindt,
Kan ik slechts hopen dat dit naakt gewrocht
Door uw bezielde geest aan leven wint,
Tot eens een ster mij gunstiger bestraalt
En ik, geleid door hogere inspiratie,
Dit stamelend vers in zijn te kaal gewaad
Veredel voor het winnen van uw gratie.
Uit liefde voor u zal ik u dan luidop loven;
Zolang vermijd ik het vorsen van uw ogen.
Sonnet 27
Van het reizen moe haast ik me naar mijn bed,
Voor langverbeide rust strek ik mijn leden,
Maar dan krijg ik mijn hoofd niet afgezet,
Het gaat dan zelf op reis ondanks mijn beden.
Want mijn gedachten willen niet bedaren,
En reizen terug naar waar jij bent gebleven;
Mijn zware ogen dwingen ze tot staren
Tot in de nacht jouw beeld komt aangedreven.
Aan blinde ogen toont verbeeldingskracht
