had betaald, betaal ik ze nu opnieuw.
Maar als ik in die droefheid aan je denk, mijn lieve vriend,
Vergoedt dit mijn verlies en eindigt mijn verdriet.
Sonnet 31
In jouw boezem kloppen alle harten
Die ik mis en lang gestorven achtte;
Daar heerst liefde met haar vele parten
En al die vrienden die ik begraven dacht.
Menige heilige traan werd mij ontstolen,
Want vrome liefde moest berustend huilen
Als schatting die verschuldigd was aan doden,
Maar eens verdwenen, gingen ze in jou schuilen.
Jij bent het schrijn waar dode liefdes verblijven
En bergt trofeeën van ieder die ik beween;
Zij gaven jou wat ik van hen mocht krijgen,
En wat zij van mij hadden, is nu jouw deel.
In jou zie ik het beeld van hen die ik liefhad,
En heel ons wezen zit in jou vervat.
Sonnet 32
Als jij mij overleeft en ik ben geest,
En 't stof der dood reeds lang mijn botten aardt,
Wanneer jij dan mijn verzen overleest,
Die sukkelrijmen van je dode minnaar,
Leg ze dan naast het beste van die tijd,
En ook al zingt dan iedere pen veel fraaier,
Bewaar ze voor mijn liefde, niet voor het rijm,
Want daarin zullen velen beter zijn.
O, Gun me dan deez' troostende gedachte:
'Had hij nog maar geleefd, met sterker muze,
Dan zou zijn liefde sterker verzen baren,
En hem verheffen tot de hoogste rang.
Maar daar hij stierf op laag dichterspeil,
Lees 'k hem om liefde, de anderen voor de stijl.'
Sonnet 33
Hoe vaak zag ik 's ochtends de glorie van de zon
Met vorstelijk oog de bergtoppen vleien,
De weiden kussend met haar vergulde mond,
En bleke stromen in gouden glans verglijden.
Hoe dra zij grauwe wolken dulden moet
Die het hemels aangezicht eensklaps versluieren,
En steels zich vluchtend naar het westen spoedt,
Om zich voor deze schande te verschuilen.
Eens voelde ik de ochtendzon ook schijnen
Op mijn gezicht in zijn gloedvolle pracht;
Helaas, hij was slechts voor een uur de mijne,
Een hoge wolk verborg hem in zijn nacht.
