Voordat die valse blanketsels het licht zagen
Die het gelaat brutaal als woning kozen.
Voordat de gouden lokken van de doden,
Ontroofd aan het graf, gretig bijeen geschaard,
Aan een nieuw levend hoofd werden geboden,
Een dode vacht, die nu een ander draagt.
Alleen in hem is schoonheid nog als toen,
Oprecht en zonder sier zichzelf gebleven,
Geen zomer veinzend met gestolen groen:
Hij hoeft geen dode pruik of kleed te lenen.
Natuur moet als een kaart zijn beeld bewaren,
En zo kan kunst ooit 't oude schoon ervaren.
Sonnet 69
De schoonheid die je aan de wereld toont
Vult hart en denken met oprecht ontzag.
Eenieder zingt je lof op zulke toon,
Dat wie jou haat het ook de waarheid acht.
Je uiterlijk schoon wordt uiterlijk gekroond,
Maar door de tongen die je nu zo prijzen,
Word je na verder onderzoek gehoond
Wanneer ze dieper dan hun ogen kijken.
Zij meten dan de schoonheid van je hart
En gissen zo je waarde door je daden.
Het gunstig oordeel van hun blik verhardt
Wanneer jouw bloem in onkruidstank zou baden.
Waarom jouw geur niet strookt met jouw vertoon?
De poel waaruit je groeit, die stinkt gewoon.
Sonnet 70
Jou treft geen schuld, zo schandelijk veracht,
Want gratie was steeds doelwit van veel smaad.
Het ornament van schoonheid is verdacht:
Een kraai die zich in het hemels zwerk waagt.
Wees jij gewoon jezelf, hoezeer geschokt,
De liefde van de tijd geeft jou meer waarde.
Besef dat mooie bloesem kanker lokt,
En jij nu eenmaal straalt als 't maagdelijk voorjaar.
Uit alle hinderlagen van je jeugd
Kwam jij onaangetast uit het krijgsgeweld.
Maar afgunst wijt ik aan je falende deugd
Omdat zij dat lasterend beest niet heeft geveld.
Want zonder 't kleed van kwaad dat je omhult
Was elk hart met liefde voor jou vervuld.
Sonnet 71
Treur niet langer om mijn dood
Dan 't trage dreunen van de droeve klok
Die tijding brengt aan deze lage wereld
Dat ik gevlucht ben en bij wormen dwaal:
