Daarom belieg ik haar, en zij ook mij,
Bedrog van weerszij is batig voor ons gevrij.
Sonnet 139
O, vraag me niet je onschuld te bepleiten,
Jij, harteloos kreng, jij hebt mijn hart gebroken;
Laat niet je blik, maar tong mij opensplijten,
Ik verkies de strijd boven jouw slinkse ogen.
Zeg me alles, maar kijk niet van me weg,
Mijn lief, om sluiks naar anderen te zoeken;
Waarom met kunst mij wonden als ik zeg
Dat je met eigen macht meer winst kan boeken?
Maar ach, ik vergeef het haar, zij meent het goed
En weet dat mooie ogen mij doen lijden,
Waardoor ze haar blik naar anderen wenden moet,
Om mij te sparen van haar scherpe pijlen.
Of nee, toch niet, ik ben toch half dood,
Werp die blik, en help me uit mijn nood.
Sonnet 140
Wees wijs zoals je wreed bent, en terg niet
Mijn zwijgen en geduld met scherpe smaad;
Want eens geeft pijn woorden aan mijn verdriet,
En dan kent ieder je gemeen verraad.
Was je echt wijs, dan zou je mij vertellen
Dat je me mint, ook al meen je het niet:
Een norse zieke die de dood komt vellen,
Verkiest van dokters nieuws dat hem pleziert.
Zonder hoop word ik door gekte verteerd,
En in die dolheid zou ik jou mogelijk smaden;
In een wereld die de gekken eert,
Gelooft men licht de roddelpraat van dwazen.
Wil je niet dat dit ons overkomt,
Recht dan je blik, al zwerft je hart in het rond.
Sonnet 141
Het zijn mijn ogen niet die jou beminnen,
Wel duizend fouten zien zij in jouw gelaat;
Nee, het is mijn hart dat buiten zinnen
Van jou raakt, en zo mijn blik verraadt.
Jouw stem, die kan mij evenmin charmeren,
En wat jij strelen noemt, is eerder pijn;
Je geur en smaak zou ik met niemand delen,
Want het is geen feest alleen met jou te zijn.
Maar noch verstand, noch enig zintuig kan
Een dwaas als ik beletten jou te dienen,
Dit redeloos omhulsel, eens een man,
Duldt nu om zich als slaaf te laten gebieden.
De pest die liefde heet, smaakt evenwel zoet,
Daar ze haar zonde ook meteen beboet.
