Met d' eerst geboren bloemen van april,
Met elk schaars juweel word jij gepaard
Dat het gesternte ons tonen wil.
Mijn lief, ik vertel je wat ik werkelijk vind,
Want ware liefde duldt geen vals gerijm:
Je bent zo schoon als ieder moeders kind,
Maar stralen als een ster? Dat zal niet zijn!
Wie meer wil zeggen, moet dat zelf maar weten:
Wat geen prijs heeft, hoeft ook niet geprezen.
Sonnet 22
Geen spiegel toont hoe oud ik werkelijk ben
Zolang de tijd je jeugd niet heeft verlaten;
Maar zie ik hoe die tijd jouw voorhoofd schendt,
Beschouw ook ik het einde van mijn dagen.
Jij bent omkleed met dergelijk sierlijk schoon,
Dat ook mijn hart omhult, en leeft in mij
Alsof het in éénzelfde boezem woont.
Wie zegt dan dat ik ouder ben dan jij?
Mijn lief, draag zorg, je bent ons beider hoeder,
Zoals ook ik jouw hart in zorg zal dragen;
Niet voor mezelf, maar als een zachte voedster
Die haar kind behoeden wil voor het kwade.
Verwacht niets terug als je mijn hart laat kwijnen,
Het hart dat je gegeven hebt, blijft het mijne.
Sonnet 23
Een dwaas acteur lijk ik, die op 't toneel
Door plankenkoorts zijn eigen tekst vergat,
Of een wild dier, door eigen drift verdeeld,
Wiens hart bezwijkt door overvloed van kracht.
Zo voel ik me, te angstig om te spreken,
Wijl liefdesritus toch om woorden vraagt;
Mijn vurige passie onder de druk bezweken,
Zwijg ik, verpletterd onder liefdes macht.
O, laat mijn blik dan zo welsprekend zijn
Als stomme bode van mijn roepend hart,
En pleiten voor mijn diepe liefdespijn,
Meer dan een radde mensentong ooit sprak.
Leer wat mijn liefde is uit wat ik schrijf
En luister met je ogen zolang ik zwijg.
Sonnet 24
Mijn oog. dat schilder werd, schept met penseel
Jouw beeltenis in mijn verliefde hart;
Mijn lichaam is het paneel waarin het leeft,
Voor jou heb ik dit beeld tot kunst gebracht.
Misschien dat door mijn kunst jij nu verlangt
Dit ware beeld van jou in mij te vinden,
Dat in mijn hart, mijn werkkamer, hangt,
