waardige gedichten in dezen beruchten jaargang hij personen trachtte te hoonen die zijn kameraden geweest waren, die zijn evenknieën zouden blijven. Niet alleen heeft hem de geschiedenis, ook hij zelf heeft zich ongelijk gegeven, toen nog met een half jaar na het drukken van de verklaring, die een „inleiding tot de tweede reeks der Nieuwe Gids-jaargangen" moest verbeelden, het offer volbracht was geworden en de uitgave door Versluys werd gestaakt. Want tegelijk met de ineenstorting van het tijdschrift, verdween ook de gedrochtelijke verschijning die voor Kloos, onder een aantal pseudoniemen, het geslacht van jonge kunstenaars had verpersoonlijkt—en moest hij blijde zijn, nadat de uitgever Van Looy zich over de resten van orgaan en redaktie had ontfermd, dat nog deze en gene van zijn tijdgenooten en oud-kollega's hem af en toe aan eenige kopie wilden helpen.
IX
„DE EZEL VAN BILEAM"
Ook de knaap, dien Kloos tot zich had geroepen en aan wien hij zijn post als redakteur-sekretaris afgestaan had, reageerde aan het slot van deze aflevering op de late poging om het tijdschrift aan zulke onwaardige handen te ontnemen.
In een voorloopig woord van „De Redactie aan den lezer” —met een afzonderlijk te verschijnen
