loos te zijn en tevens weergaloos onhebbelijk; zoo als anderen van zijn soort straatbellen moerden, herrieschopten in koffiehuizen of theaters, met de klabakken vochten, professoren pestten—zoo ging voor de afwisseling Tideman, waarbij hij ook soms een effen gezicht kon zetten, te keer in den Nieuwe Gids, voor de lol poseerende als de jonge reus, die het verouderde orgaan zou helpen herscheppen. En toen bij dit wreede spel de N.G. onder zijn handen dood was gebleven, stond hij op, schrok misschien even om wat hij had uitgevoerd, zette het op een loopen en niemand die hem ooit heeft weergezien.
Men zegt (maar men zegt zoo veel) dat de student T. en de latere advokaat van dien naam een en dezelfde persoon moeten zijn, en in het betoog, waarmee de schrijver van de brochure over de „jongste generatie" zijn houding tegenover Van Deyssel en Van Looy verdedigt, zou men een aanwijzing voor de waarheid van dit gerucht kunnen vinden. De kopie, redeneert hij, door Verwey naar de drukkerij gezonden, was bestemd voor den Nieuwe Gids... welnu,
- ... de redakteur-sekretaris van het eenige tijdschrift „De Nieuwe Gids" op dat oogenblik in Holland in wezen, vond die kopie bij den drukker en deed zijn plicht door ze te naasten, ze aan de redaktie van zijn tijdschrift voor te leggen, die met algemeen goedvinden besloot een deel ervan te plaatsen, met eenige ondervoe-108
