Nieuwe Gids kon de redaktie van haar eensgenomen beslissing het voor De Nieuwe Gids ingezondene gedeeltelijk wel te plaatsen niet terugbrengen, daar zij meende te weten wat goed was voor De N.G. en zeer goed voor de letterlievende landgenooten, en de sinds door feiten gestaafde overtuiging had, dat genoemde heeren de dupen geworden waren eener niet-bestaande werkelijkheid, van een truc, die men met een beter woord als litteraire oplichterij kon betitelen.
Waar deze laatste gauwigheid: herinnerend aan den vervolgden boef die mee „houdt-den-dief” roept, betrekking op heeft, wordt men gewaar uit de vorige bladzijde, het verslag behelzende van het gebeurde na de „naasting” van de bewuste kopie. Er zou nl. bedrog zijn gepleegd door de aan den heer Versluys gegeven verzekering dat drie van de vier eigenaren der uitgave de door ons gewenschte verandering verlangden. Deze beschuldiging berust op het niet te loochenen feit dat door het vervallen van de volmacht, krachtens welke door een der anderen tot dusver namens Van Eeden was gehandeld, er niet langer een meerderheid voor die verandering bestond. Maar ten eerste bestond die meerderheid nog toen op 26 April Versluys, klagende dat het tijdschrift bezig was te verloopen, met Verwey en Van der Goes de afspraak maakte welke wij, door het vragen om kopie aan onze oude medewerkers, den dag daarop uitvoerden. En ook vervolgens, na de weigering van Van Eeden om
