zijn aan mij gegeven woord gestand te doen, werd het publieke schandaal van het régime Kloos-Tideman voortgezet op den naam van slechts één der rechthebbenden. Bedenkt men bovendien dat het hier aangehaalde geschreven is na en in weerwil van de verklaringen der verontwaardigde auteurs — werd ooit een redactie openlijk zóó geblameerd? — dan beseft men dat met de bewering van Tideman: zij zijn dupe geworden van een verkeerde voorstelling, de vrijmoedigheid „in het milieu van dezen Nieuwe Gids” de ontoerekenbaarheid nabij was gekomen. Van het zelfde gehalte was de bewering waarmee aan het slot van het (op 7 Mei verschenen) April-nr. de redaktie haar meedeeling „aan den lezer” eindigde: hem verzekerende dat de „gezondheid van dit tijdschrift” niets te wenschen overlaat, en „dat onder gunstige omstandigheden een nieuwe faze schijnt ingetreden”.
X
„IK LAG EEN BOM OP JOU VERVLOEKTEN STOEP”
Nog eenmaal, op 12 Mei ten huize van den tegenwoordigen schrijver, kwamen eenige vrienden van den Nieuwe Gids bij elkaar om te overleggen wat hun in de gegeven omstandigheden te doen stond.
Aanteekeningen over het verhandelde zijn niet in mijn bezit, evenmin kan ik met zekerheid zeggen of behalve Herman Gorter, Van Deventer, Aletrino en ik zelf nog anderen aan de bespreking
