met een hoofdletter spelde, van andere tijdschriften onderscheiden, en uit het feit dat het andere lid van de redaktie tegenwoordig niet meer alleen voor „het” Tijdschrift werkte, leidde Verwey af dat voor zijn konfrater een kenmerkend verschil niet meer bestond en zelfs, dus, die beweging, wederom met een hoofdletter aangeduid, geëindigd zou zijn. Vandaar zijn besluit om de overeenkomst niet te verlengen, en voor de uitgave welke onder zijn leiding deze bepaalde beweging zou blijven dienen, den naam te kiezen van „De” Beweging.
Ten overvloede maakte Verwey in het vervolg van zijn prospektus of „Inleiding” zijn bedoeling nog duidelijker door te zeggen dat hij „niet de geestelijke beweging in het algemeen” in de bladen van zijn tijdschrift wilde „vasthouden”—een wellicht oneigenlijke doch in dit verband toch geen dubbelzinnige uitdrukking—maar de „ééne bizondere geestelijke beweging die van onzen tijd het wezen is”; „ter wille van ééne Geestelijke Beweging wordt dit tijdschrift door mij opgericht”.
Van een tijdschrift „voor alle gezindten”, de leuze van 1894, is thans, in 1904—dit alleen wenschten we te doen uitkomen—geen spraak meer. Het is waar dat Verwey de „ééne” beweging die hij verstond en die hij voorstond, aangemerkt wil hebben als de eenige „die de richting van onzen tijd is”. Maar in geen geval zal een periodiek geschrift dat deze en geen andere richting wil bewandelen, zich kunnen uitgeven als voor alle gezindten geschikt. Want wat men de richting van
