liefde te gedenken, is zooals ook deze aanteekeningen mogen getuigen, niet onvervuld gebleven. Gelijke genegenheid gevoelden wij voor andere talenten van dien tijd. Tusschen het verlies van Busken Huet en van Multatuli (1887) en het heengaan van Pierson ligt, in 1889, de dood van Alberdingk Thijm. Natuurlijk wisten zijn geestverwanten beter te zeggen, wie en wat hij was geweest; maar dat zij hem een grootere bewondering toedroegen zal niemand hebben kunnen zeggen, die bij de opstellen aan zijn nagedachtenis gewijd, het artikel had gelezen door den schrijver van deze bladzijden (in De Amsterdammer) bijgedragen.
Dat het den „Tachtigers” aan eerbied voor hun uitmuntende voorgangers zou hebben ontbroken, is trouwens een lang weerlegde legende.
NASCHRIFT
Over het onderwerp van dit hoofdstuk: de betrekkingen tusschen Conrad Busken Huet en het gezelschap van den Nieuwe Gids, hebben verdere nasporingen een en ander aan het Licht gebracht dat—althans in het raam van deze „herinneringen”—niet van alle waarde ontbloot schijnt.
Tijdens het verblijf te Parijs in het najaar van 1885 waarover in de vorige bladzijden iets is gezegd, ontving schrijver dezes een brief van Willem Kloos met eenige meedeelingen over de samenstelling van de tweede aflevering van ons tijdschrift:
