den verreweg populairsten onder de litteratoren van zijn generatie, voor den snel verloopenden Nieuwe Gids niet meer te rekenen viel. Aan den anderen kant hadden wij verleerd op een man te rekenen wiens redenen, naar mate zij ons begrijpelijker werden, ons minder achtenswaardig voorkwamen.
Zijn redenen echter, waren mij uit den eersten brief van Van Eeden volkomen duidelijk geworden, en zijn weerlegging van mijn opvatting in den volgenden schijnt mij nog steeds veeleer een bevestiging te zijn.
Hoe wilt gij, vroeg hij, dat ik kiezen zal tusschen twee mij evenzeer kwalijk gezinde personen? Inderdaad zou Van Eeden, door ons te „laten begaan", door zijn handen buiten het spel te houden, partij gekozen hebben voor Verwey en tegen Kloos. Het is waar dat door Verwey te steunen, wat hij nu eenmaal niet verkoos, hij het tijdschrift gered zou hebben—zoo althans moest het toen schijnen—het tijdschrift dat hij groot had helpen maken. Maar niet minder waar, en ook geenszins minder begrijpelijk is, dat hem, gelijk hij het ronduit zeide, de Nieuwe Gids onverschillig was geworden. Zoo konden ook mijn opmerkingen en aansporingen hem niet tot andere gedachten brengen.
- Ik geef toe—had ik geschreven—dat een prachtige gelegenheid om wraak te nemen, voor jou openstaat: Kloos stikt van zelf in de boel en85
