46
Dit vasthechten wordt stellig zeer vergemakkelijkt door een aantal fijne haakjes, die zich bij 't staarteind van de Vanessa-pop bevinden en met de loupe best zijn te onderscheiden. Maar die haakjes, hoe doelmatig ook, verklaren nog niet, waardoor de pop niet valt in 't korte oogenblik, dat hij vrij is van de rupshuid en nog niet in de spinbundel is vastgehaakt. Ik heb wel eens gedacht aan de mogelijkheid, dat er tusschen pop en rupshuid een paar draadjes kunnen zijn, die de pop een oogenblik hangende houden en die bij den volgenden ruk breken.
Evenwel, hoe vaak ík met het vergrootglas nauwlettend heb toegezien, ík heb er niets van kunnen bespeuren. Zooals al gezegd is, alleen een dood enkele maal gebeurt het, dat de gevaarlijke sprong of wat het dan is, mislukt en de pop valt. Verreweg in de meeste gevallen, grijpen de haakjes in 't vlassig spinsel en dan is de pop zoo stevig bevestigd, als ge maar verlangen kunt. Bij sommige rupsen van Atalanta heb ik ook een minder snelle en dunkt mij ook minder gevaarlijke manier van vasthaken opgemerkt. Het achterlijf van de pop maakte, al voor het voorlijf geheel los was, rekkende en inkrimpende bewegingen, zooals men een worm en vliegenmade wel ziet doen, en dat net zoo lang, tot de staartpunt het bosje vezels had geraakt.
En nu hangt daar. onbeweeglijk, als afgemat door de worsteling, de voormalige rups, thans een vochtig lichtgroen voorwerp, dat wel eenigzins op een insect zonder kop of pooten lijkt; nog een poosje en het groen wordt grijs of geel; een uurtje later: een paar horentjes komen aan 't ondereind uitsteken, nog een korte poos en er komen knoppen en spitse puntjes aan.
Daardoor ontstaat iets, dat op een menschen-gezicht lijkt met neus en ooren. Over eenige uren ziet ge de Atalantapop hangen zooals op de teekening, en nu zijn er op verschillende
