andere gronden en niet het minst hieruit, dat koning Xerxes van alle mannen op Leonidas, toen hij leefde, het meest vertoornd was, anders zou hij niet tegen de gewoonte het lijk zoo behandeld hebben, daar de Perzen toch van de menschen, die ik ken, het meest de dappe ren in den krijg plegen te eeren. Zij dan deden dat, wien dit was opgedragen te doen.
239. [Doch ik zal weer daarheen in mijn verhaal terugkeeren, waar ik het vroeger verlaten heb][1]. De Lacedaemoniërs waren de eersten die vernamen, dat de koning tegen Hellas op zou trekken, en zoo dan zonden zij boden naar het orakel in Delphi, waar zij dan het ant woord ontvingen, een weinig vroeger door mij gemeld. Zij hadden het bericht op een wonderbaarlijke wijze vernomen. Want Demaratus, de zoon van Ariston, naar de Meden gevlucht, was, naar ik vermoed en de waarschijnlijkheid is op mijn zijde, den Lacedaemoniërs niet welgezind, en men mag zelf oordeelen of hij uit genegenheid dit gedaan heeft of uit leedvermaak. Want toen Xerxes tot den tocht naar Hellas besloten had, was Demaratus in Susa en hij vernam het en wilde het aan de Lacedaemoniërs boodschappen. Op een andere wijze nu kon hij het niet aangeven, want er was gevaar dat hij betrapt werd, doch hij verzon het volgende: hij nam een gevouwen wastafeltje en krabde het was daarvan af, en vervolgens schreef hij het plan des konings in het hout van 't tafeltje en daarna goot hij het was weder op de woorden, opdat het leege tafeltje geen bezwaar zou vinden bij de wegwachters. Toen het werkelijk in Lacedaemon gekomen was, konden de La-
- ↑ Waarschijnlijk ingelascht.
