leger geschied was. Zij nu, toen zij dit vernamen, stelden den terugtocht niet langer uit, doch trokken af zooals ieder geplaatst was: de Corinthiërs het eerst, het laatst de Atheners.
22. Doch Themistocles koos de best varende schepen der Atheners uit, begaf zich naar de plaatsen van drinkwater, en sneed woorden in de rotsen, die de Ioniërs den volgenden dag bij hun komst in Artemisium lazen. De woorden zeiden dit: „mannen Ioniërs, niet goed handelt gij door op te trekken tegen uw vaders en Hellas te onderwerpen. Maar komt dan liever tot ons, doch zoo gij dat niet kunt doen, onthoudt u van het gevecht en gijzelf èn verzoekt ook de Cariërs even als gij te doen. Doch is geen van beiden mogelijk, maar zijt gij te zeer onder het juk der noodzakelijkheid, dan dat ge afvallen kunt, weest dan in den strijd, als wij samentreffen, opzettelijk zwak, gedachtig, dat ge van ons afstamt en dat onze twist met de barbaren om u ontstaan is."
Themistocles schreef dat, naar mij dunkt, met dubbele bedoeling, opdat of de woorden, door den koning onopgemerkt gebleven, de Ioniërs tot afval zouden brengen en dezen op hun zijde kwamen, of, als zij aan Xerxes overgebracht en tot belastering gebruikt werden, de Ioniërs in wantrouwen zouden brengen en hen verwijderen van de zeegevechten.
23. Themistocles dan schreef dat. Doch terstond daarop kwam een man uit Histiaea in een vaartuig tot de barbaren en meldde hun den aftocht der Hellenen uit Artemisium. Zij nu geloofden het niet en hielden den boodschapper in bewaring, doch zonden snelle schepen af om te verspieden, en toen deze de waarheid berichtten, zoo dan, bij de eerste stralen der zon, voer de gansche vloot in één schaar naar Artemisium. En zij bleven op die plaats tot den middag en voeren van daar
