bovendien ook al zijn schatten. Doch toen hij zoo behandeld was, pleegde hij onrecht tegen de Egyptenaars; want daar hij wilde wegvaren, hielden tegenwinden hem terug, en toen dit langen tijd zoo bleef, verzon hij een goddelooze daad; want hij nam twee kinderen van menschen uit het land en slachtte ze als offers; daarna, toen de daad ruchtbaar was geworden, werd hij gehaat en vervolgd en vluchtte met zijn schepen naar Libye. Waarheen hij van daar zijn weg nam, konden de Egyptenaars niet verder zeggen; doch deze dingen beweerden zij deels door onderzoek te weten, deels, daar zij bij hen zelf gebeurd waren, met zekerheid te kunnen zeggen.
120. Dit nu verhaalden de Egyptische priesters, en ik ben het met het verhaal over Helena zelf eens, en overweeg nog het volgende: indien Helena in Ilion geweest was, zou zij aan de Hellenen teruggegeven zijn met of tegen den wil van Alexander. Want zoo verdwaasd was Priamus toch niet, noch waren de anderen, zijn verwanten dat, dat zij met hun lijf en hun kinderen en hun stad gevaar wilden loopen, opdat Alexander met Helena leven zou. En indien zij ook in de eerste tijden van den oorlog dat meenden, geloof ik dat, daar velen van de andere Trojanen vielen, als zij met de Hellenen samentroffen, en van Priamus zelf telkenmale twee of drie of nog meer zoons stierven, als het tot een gevecht kwam, (indien men op getuige van de dichters iets beweren kan), — als zulke dingen geschiedden, geloof ik voor mij, dat ook als Priamus zelf met Helena leefde, hij haar aan de Achaeërs zou teruggegeven hebben, om van de aanwezige rampen bevrijd te zijn. Ook ging het koningschap geenszins op Alexander over, zoodat hij, daar Priamus oud was, het bevel voerde, doch Hector, die en ouder was èn meer een man dan gene, zou het krijgen bij den dood
