de Comete van haer ſelven ſchricklijck is, altijds de Werreld eenige droeve en ſwaere ongelucken dreygende, gelijck Silius Italicus mede ſinght:
- De Sterre met haer Slange-ſtaert,
Spouvvt ſolpher, vier en bloed op d’aerd:
En tintelt met haer vvreede licht,
En dreyght ons door haer fel geſicht.
- De Sterre met haer Slange-ſtaert,
Haer wort een ſtuck ſolpher in de hand gegeven, om dat Ariſtoteles ſeght, dat de Comete van een ſolpherige natuyre is, weſende van de Oude voor een ongeluckige ſaecke gehouden.
Haer wort een Lauwertack, en eene van Verminaca of van yſerkruyd in de handen gegeven, om dat de Oude daer mede ſuyveringe deeden van eenige vuyle beſmettingen of gedrochten, die haer verſcheenen; gelijck Plinius het ſelve van den Lauwer, yſerkruyd en ſolpher, in zijne natuyrlijcke hiſtorie beſchrijft.
Pioggia. Regen. Nimphe van de Locht.
EEn Maeghdeken in ’t duyſter grauw gekleet, hebbende een krans op ’t hoofd van ſeven ſterren, waer van d’eene ſal duyſter weſen, en op de borſt ſalſe andere 17 ſterren hebben, waer van ſeven duyſter, en thiene klaer ſullen weſen, houdende een Spinne, die haer Webbe ſcheert, in de hand.
De ſeven ſterren op ’t hoofd, zijn de Pleiades, die dickwijls reegen bedieden, gelijck veel Poëten en Sterrekunders verhaelen. En door de 17 ſterren op de borſt wordt Orion verſtaen, die een teycken is, dat, als dieſelve verſchijnt, dat het alsdan ſeer ſal regenen en ſtormen, gelijck Virgilius verhaelt.
Haer wort een ſpinne gegeven, want als het tijd van regenen is, ſoo breyt zy haer net ſnelder en geſtadiger op, dan als het ſchoon weder is, dienende ſich van de gunſtigheyt des tijds: weſende alsdan, oock ſelve voor den Menſch bequaemer te wercken, als in de heete en drooge daegen. Waer over Plinius van de Spinnen ſeyt, Zy bouwen haer huys niet in ſchoon weeder, maer als de Hemel is betrocken, en derhalven zijn veele ſpinnen, teyckens van een aenſtaende ſlaghregen.
Het duyſtere grauwe kleed, gelijck wy geſeyt hebben, is de eygen verwe en het teycken wanneer de Hemel totte Reegen genegen is.
Rugiada. De Dauw.
Ninfa dell’ Aria. Van de Locht.
EEn Vrouwe in ’t groen gekleet, hebbende op ’t hoofd een hulſel van Heye of Veenland, met tacken van boomen, die vol dauw zijn, als oock de reſte van de beeldenis, hebbende te gelijck boven haer hulſel een volle Maene.
’t Kleed wort groen gemaeckt, om uyt te drucken de kruyderachtige Weyden en bloeyende Velden, waer op ſich den dauw ruſt en lange tijd verblijft.
De volle Maene geeft de bequaeme tijd van haere voort-teelinge te kennen. Want Ariſtoteles ſchrijft van den Dauw en Rijp, in zijn boeck van de Meteoren, dat, hoe het licht en de warmte van de Maene grooter is, hoe zy oock krachtiger is, om meerder menighte van dampen tot ſich te trecken, en dieſelve in den derden circkel van de Locht, te houden hangen, diewelcke daer nae, als haer de kracht ontbreeckt, wederom nae den tweeden circkel nederdaelen, en voorts nae beneden komende, maecken zy veele Dauw en Rijp, nae datter veele dampen zijn opgetrocken geweeſt.
Curiosita. Nieuwsgierigheyt.
EEn Vrouwe met een root en blauw kleed, waer op veele Ooren en Kickvorſchen geſpreyt zijn: hebbende de hoofdhayren recht over eynde, de handen om hoogh, ’t hoofd voor uyt ſtekende, weſende gevleugelt.
Nieuwsgierigheyt is een ongetoomde begeerlijckheyt in die geene, die meer ſoecken te weeten als haer wel betaemt.
De Ooren betoonen, dat de Nieuwsgierige alleene luſt heeft om die dingen te hooren, die van andere verhaelt zijn. En Bernardus willende eenen nieuwsgierigen Monnick afbeelden, beſchrijft hem met dit teycken, Indien ghy, ſeyt hy, eenen Monnick hier en daer ſiet
