Pagina:Oorlog, Verzen in staccato.djvu/8

9.

De eer.

[’]t Is een kanon. ’t Is een geweer.... Men schiet. Men moordt: Maar ’t is voor d’eer! Men steekt elkaar een mes in ’t hart, En zie zoo’n daad is wit, niet zwart. Want ’t is voor d’eer! Men steelt. Men brandt. En zie ’t is goed, want ’t is voor ’t land!

Vervloekt die eer! Vervloekt dat land! Vervloekt de mensch! Vervloekt de hand. die grijpt naar ’t zwaard, die grijpt naar d’eer, die grijpt in bloed. Steeds meer. Steeds weer. Weg met die eer! Z’is voos! Z’is rot! Wat maakt zij van den mensch? Een zot!

10.

Menschenmateriaal.

Het is maar bloed. Het is maar been. Is ’t heusch maar stof? Is ’t stof alleen? Men schendt natuur. Men schendt den geest.

Men is geen mensch. Men is geen beest! Werp maar den mensch in ’t vuur! Ga voort! Maar ’t is ùw ziel, die wordt vermoord!