14
daer singet die nachtighaele,
voor mijn soet lieveckyn.’
Als hij het tweede koeplet meende te beginnen riep Charlot verblijd:
‘Bruur, manhier Pastoer zit oep ij te wachte, en ha heè ginnen tijt, zeèt-hem.’
‘Zegt dat hem mor oep manne meule komt!’
‘Watte? denkte ga' da' manhier de Pastoer me zan goei soetaane on, zan eigen in oeve meule go smerig make?...’
‘Charlot, 't is beter 'ne zak bloem op 'n zwette soetaan, dan 'ne vliegescheet oep â ziel!’
Maar zie, daar kwam de Pastoor van 't Beggijnhof. Het was een kleine, oude vent, met een goedig gezicht en een eirenkop met witte haren rond. Hij bood hen een snuifken.
‘Wa peisde van de zon, Palletier?’
‘Da ze de kreêm is van 't lêve!...’
‘Ze rapst man keêl droeg.’
‘En zoe vint ne mens tog altij 'n reden oem zan eige deugd te doen. Kom, we gonter ientje pakke.’
Ze gingen in de Lentekamer, waar Pallieter een stoop kaves en een beschimmelde flesch wijn ophaalde. De pastoor dronk den rooden wijn en Pallieter het bruine bier. De zon speelde in het bier en in den wijn en lei er warme, klare lichten in.
‘Apropoo Pallieter,’ zei de pastoor, ‘Charlot heèd oe worschijnlak al gesproke van die twie eirebroeë?’
