‘As z'had moette steurreve, ze zij leèfdig geweurre zijn oem het te kunne zegge, want gelle verstaat toch de kunst de wijve rond ellen duim te winne! 'k Wilde dakket oek kost ...’
‘Wel, er is niks zoe gemakkelak: weurd oek Pastoer!...’
Pallieter pinkte, en zei schertsend:
‘Ik hem nog gin gusting manne God oep t' ete.’
‘Drinkt hem dan!’
‘Als hem in water verbeurrege was, dan wel, mor in wijn betrijf ik hem ni.’
Daarmeê schonk Pallieter een versche pint die hij eens even voor de zon hield en dan smakkend uitklokte, zoodat hij naar asem moest snakken, en hij zei:
‘Hierin leeft de ziel der aarde, lot z'in ma lichom kome!’ En hij dronk een andere pint.
‘Zie, zie! da land!...’ riep Pallieter, wijzend naar den veldbuik, ‘ik zij oe wille kusse van plizier, kom, lot ons danse!...’ En hij pakte den pastoor zijn handen, draaide hem meê rond en zong:
‘'t Is vandaag Magritjesfiest,
lot ons viere, lot ons viere!
't Is vandaag Magritjesfiest
lot ons vieren oemtermiest!’
‘Ta, ta, ta,’ zei de Pastoor lachend, ‘'k hem ginnen tijd, 'k mut nog breviere.’
En Pallieter liet hem gaan, maar riep nog:
