„Luister eens," zei Coecke tot Pieter, smeekend, „doe gij het. Gij kunt dat; als ge wilt, kunt gij dat. Gij schildert rap en morgen loop ik er eens over; dan heeft hij het voor den noen." „Ik zal probeeren," antwoordde Pieter, zich oprichtend van blijdschap en eer, en Coecke dankend. „Goed, ik geef u twee dukaten," zei de meester nu gerust. „Acteon goed bruin houden en Diana met rozen amber en wit bewerken en blauwen dons in de schaduwpartijen; die vluchtende nimf natuurlijk minder hel dan Diana...." „Goed, Meester," zei Pieter schalks, „ik zal ze proper, vette voeten geven." „Zijt ge daar weer," schoot Coecke uit, met zijn zilveren armen in de hoogte. „Komt ge weer met uw Gothieken en met hun beenderen beiaards, met hun leelijke waarheid? Ge wilt een groote schilder worden, en ge verstaat niet eens de schoonheid van 'nen mensch! Wat niet schoon is in 't leven, moet ge in de kunst vermijden. En 't leven is niet schoon volmaakt; wij, kunstenaars, volmaken het. Als ge dat niet verstaat, zult ge uw heel leven'verf malen en knechtje blijven en doeken plamuren. Ge moet idealiseeren!.... Wat is 't?"' „Ik zie naar die roos; Meester; hoe de natuur en het vuur ze schoon gemaakt hebben.... z'is gegroeid, en zie die madelief is zij ook niet schoon? En die eerste zonnebloem? Wat wilt ge meer? „Dat ik ga jagen!" riep Coecke, afdoende, uit de hoogte, „en dat gij die figuren schildert, een model zoekt voor de Godin van de Zee, en Jan Nagel pat zeggen, dat hij met één oog ook kan komen schilderen!" En daarmee gaf Coecke nog 'nen laatsten kus aan Marieke, sloeg de deur toe en was weg. Pieter begon de vleezekes to schilderen. Ja, ja, Coecke zou hem helpen om meester te worden; dit was 'ne groote stap vooruit. „En toch zal ik niet veranderen," zei hij.
4
Toen 't schilderijken of was, en tot tevredenheid van Dieter goed in 't vleesch, ging hij aan Mevrouw vragen, of Marieke mocht mee gaan naar Jan Nagel. Marieke wierd
