Telkens was 't ons een nieuwe vreugd, in de laatste maanden vóór den oorlog, als de De Nieuwe Gids was verschenen met weêr een brok uit Pallieter, den roman van Felix Timmermans. Een roman'? Wij wisten het niet altijd zoo goed. Want soms moesten wij ons af vragen, waar 't verhaal nu eigenlijk heên ging: de verschillende hoofdstukken stonden immers niet in zoo'n nauw psychologisch verband; en zelfs scheen er van een doorloopend, zich breed ontplooiend verhaal heelemaal geen sprake. Doch niettemin, met elk nieuw stuk dat een frissche fresco leek, was het ons weêr alsof we de klare morgen vóór ons zagen dagen; telkens weêr voelden wij ons aan, alsof we daar, met blij gemoed, den wekkerden uchtendwind op onzen drempel stonden in te ademen.
Toen kwam de oorlog. De Nieuwe Gids bleef weg. Wie dacht er nog aan Pallieter? Men had andere zorgen, zwaardere lasten, scherpere verzuchtingen. Ook de drang naar schoonheid scheen tot het verleden, dat nooit terugkeert, te behooren. Doch zie, plots midden in den damp van kruit en bloed, verschijnt daar onverwachts dan toch Pallieter! Ongestoord is de held zijn gang gegaan. Tijd noch levensomstandigheden hadden vat op hem: want hij is
