uit verkiezing maar alleen uit schrik, omdat zij vreezen, dat, indien hunne naamen eens in de Majorij bekend wierden als van zulken, die aan den Schrijver eenige Bijdraagen hadden toegezonden, zij volstrekt niet veilig, niet gerust in dat Land zouden kunnen leeven, maar integendeel de hardste Vervolgingen te verduuren zouden hebben. – Wiens hart, zo hij ten minsten een mensch is, krimpt niet weg op de gedachte: "Ik word gelasterd, gehaat, gevloekt, vervolgd, en ik durf zulks niet openbaaren, anders heb ik nog onëindig meer te duchten. – Ik moet lijden, dulden, zwijgen, anders word mijn lot nog ondraaglijker; en dit alles word veröorzaakt door menschen, welken ik nooit heb beledigd, maar alleen omdat ik denzelfden liefdevollen God op eene andere wijze dan zij eerbiedig. – Ach! waar zal ik hulp en troost vinden? – " Lezer! wie Gij zijt, wijd ten minsten eenen medelijdenden traan aan die ongelukkige Hervormden toe! dit eischt uw hart als Mensch, dit gebied uw pligt als Christen.
Zoudt Gij wel gelooven, Lezers! dat een Werkjen van zulk eenen kleinen omvang, als het Reisjen, in 1798, is, zulke verschillende uitwerkselen heeft gehad en zoo verscheidenlijk is beöordeeld, en evenwel kan ik U, als een opregte Waarheid-minnaar, verzekeren, dat al het geen Gij tot hier toe geleezen hebt, mij in onderscheidene Brieven is toegezonden.
Hier ziet Gij nu alles, wat ik U aangaande de voorige Reize in 1798. moest zeggen! Ik vond het raadzaam, om niets voor U, waardste Lezers! te verbergen, maar U alles bekend te maaken, wat men, omtrent den Schrijver derzelve te berispen vond, om U dus in staat te stellen, om te oordeelen, wie het meest te laaken is – of de Reiziger – of zij, die hem zoo partijdig en zonder voldoende redenen hekelen. – Nu iets over deeze tweede Reize.
Dit Reisjen is, met het zelfde oogmerk, als het voorige, ondernomen; het is in denzelfden trant opgesteld; het zal dus zeker op dezelfde wijze beöordeeld worden; het zal het zelfde lot te verduuren hebben; met één woord: het zal gelaakt, gevloekt,
