los. Door het snelle vooruitdringen van een deel hunner linie kwam er een zwenking, zoodat de anderen in draf moesten loopen. Tegelijk hiermee hieven zij een geschreeuw aan, gebruikelijk bij het aanroepen van Enyalios[1], en allen liepen in stormpas. Eer echter een pijl hen kon bereiken, maakte het vijandelijke leger rechtsomkeer en vluchtte. De Hellenen vervolgden hen zoo snel zij konden en waarschuwden elkander, niet in stormpas te loopen, maar in slagorde te volgen. De strijdwagens echter, van hunne koetsiers beroofd, gingen gedeeltelijk door het vijandelijk leger, gedeeltelijk door de Hellenen heen. Zij, die ze zagen aankomen, openden nu de rijen; menigeen werd daarbij wel is waar, evenals op de renbaan, geraakt en van zijn plaats gedrongen, maar men heeft niet gehoord, dat er één gekwetst werd. Bovendien werd er in dit gevecht geen enkele Helleen gedeerd, behalve een enkele op den linkervleugel, die, naar men vertelt, door een pijl geraakt werd.[2]
Cyrus merkte met blijdschap de overwinning der Hellenen en de vervolging van hunne vijanden op, en werd door zijne begeleiders reeds op Perzische wijze aangebeden. Ondertusschen vond hij het toch niet raadzaam hen zelf te vervolgen, maar hield het korps, dat hem vergezelde en dat uit zeshonderd ruiters bestond, bijeen, en wachtte de maatregelen van den koning af; immers hij wist, dat deze het middelpunt van het Perzische leger uitmaakte. Ook de overige Perzische veldheeren stonden in het midden van hunne manschappen omdat zij de standplaats, waar zij op beide zijden door hunne troepen gedekt waren, voor de veiligste hielden, en omdat hun korps van daar uit in den kortst mogelijken tijd de noodige bevelen kon ontvangen. De koning nu, zooals reeds gezegd is, stond
