met het centrum van zijn leger toch reeds buiten de linkerflank van Cyrus. En toen hij geen vijand voor zich zag, die hem van voren aangreep, maakte hij een draai om den vijand in te sluiten. Cyrus, die nu bevreesd was dat de koning, doordat hij de Hellenen in den rug aanviel, hen overhoop zou steken, reed hem tegemoet, greep met zijn zeshonderd man de ruiterij aan, die vóór den koning geschaard stond, en sloeg ze op de vlucht; hij doodde den aanvoerder van hen. Artagerses, naar verteld wordt, met eigen hand. Toen zij nu begonnen te vluchten, werden ook de zeshonderd man van Cyrus verstrooid, die met alle kracht aan het vervolgen waren, en slechts zeer weinige vrienden, ongeveer degenen, die men zijne dischgenooten noemde, bleven bij hem. In hun gezelschap zijnde, ontdekte hij den koning en de mannen die hem omstuwden, en nu werd hij door niets meer teruggehouden, maar sprong met de woorden: „Ik zie hem," op hem toe, en verwondde hem door een stoot op de borst door het harnas heen, zooals de arts Ctesias verzekert, die ook zegt zelf de wond genezen te hebben. Ondertusschen wierp een ander met kracht Cyrus zijn speer onder tegen het oog aan. Hoe velen, in dezen strijd der beide broeders en van hunne wederzijdsche lijfwacht, van den kant des konings gesneuveld zijn, moge Ctesias zeggen, die zich bij den koning bevond[1]. Cyrus zelf echter sneuvelde en acht van zijne dapperste begeleiders lagen op zijn lijk. Artapates, zijn trouwste dienaar onder de schepterdragers[2], wierp zich — zoo wordt verteld — toen hij zag dat Cyrus neerstortte, met één sprong van zijn paard, en over hem heen. Sommigen vertellen, dat de koning bevel gaf hem op het lijk van Cyrus te dooden, anderen dat hij zijn kromzwaard trok en zich zelf van kant maakte[3].
