aan eene der beide jonge dames, die samen aan eene kleine tafel zaten bij het venster.
»Dat spijt mij!" hernam van Beuningen, »na mijn wel bevinden van de laatste dagen, had ik een ander antwoord gehoopt. Maar het zij zoo! wat het zwaarst is, moet het zwaarst wegen,"
»Zoo houde ik het ook, achtbare heer en ware vriend!" sprak Tulp levendig.
»En daarom ga ik morgen naar ’t stadhuis; volge daarna wat wil, dat ’s Gode bevolen!
»Ik dacht wel, dat het dit zijn zou;" hernam Tulp, »maar nu, heer Burgemeester van Beuningen, mag ik ook niet twijfelen als tot hiertoe, of uwe meening van gaan volle ernst is…"
»Volle, vaste ernst, dat begrijpt gij, dokter; de maatregel, die morgen overwogen moet worden en beslist, is van zulk gewicht, dat ik niet laten kan daarin mede te spreken,"
»Nu! zoo verklaar ik u, als uw arts, ook in vollen, vasten ernst, dat gij het niet doen moogt en niet doen zult, wezende onder mijne behandeling. Waren wij in ’t midden van den zomer, ik zou u een uitgang durven toestaan, maar altijd niet den gang naar het raadhuis, zonderling niet het bijwonen eener raadsvergadering…"
»Zomer of winter; het getijde doet er niet toe, ik dien derwaarts te gaan."
»Juist dient u dat niet. Eerstelijk het opstaan, vroeger dan gij het in den laatsten tijd gewoon waart, daarop het kleeden, dat geeft vermoeienis, daarbij voegt zich welhaast de overspanning van het loopen en de inademing der vochtige lucht, en eindelijk, wat ik bij uw levendig en prikkelbaar gestel nog het schadelijkste acht van alles de gemoedsaandoeningen, die u wachten; want de beraadslaging kan niet anders dan heftig zijn, en ’t zij de cause, die gij voorstaat, triomfeert of onderligt, altijd zou ’t u geweldig aangrijpen, zonderling bij de ver hoogde gevoeligheid na uwe zware krankte. Ieder mensch van gezond verstand, zelfs geen arts wezende, kan dit inzien, en gij, heer van Beuningen, zijt te veel man van oordeel en wijs beraad, om het niet eerder toe te stemmen dan een ander, zelfs waar het uwe inzichten tegenwerkt!"
