»Dan moet er een Aäron zijn, die de armen steunt van onze wankelende Mozessen. Ik wil trachten die voor hen te zijn; ik zal mij onder hen begeven.”
»Begeef u veeleer tot den secretaris van den Graaf, die tot u komt met een goed voorstel.”
»Gij kent het dus, dat gij het goed prijst?”
»Hij heeft het mij medegedeeld, in hope ik zoude Uwe Edelheid daarvoor gunstiglijk stemmen, aleer hij zich voor u vertoonde.”
»Nu, zeg gij het mij dan, ik hoor liever u dan de tegenstanders van mijn Keizer.”
»De Graaf van Schwarzheim laat u het voorstel doen uw huis aan hem af te staan voor de som van 11,000 gulden.”
»Eilieve! ’t is meer dan 20,000 waard!… maar hij heeft gelijk; in tijden als deze gelden zulke waarden niet, want de oorlog beschaamt alle rekenkonst.”
»Daarna nog biedt zich de Graaf tot de overname van alle huisraad, zilvergeschir, sieraden, zaken van konst als anderszins, waarvan gij u te dezer dagen moeielijk kunt ontdoen en die niet wel vervoerbaar mogen zijn.”
»Ei zoo! de Graaf denkt er dus op mij ganschelijk te plunderen en te ontzetten uit al mijn goed?”
»De Graaf weet dat er kans is dat anderen zulks doen, en om het te voorkomen, wil hij u de hand reiken; hij biedt aan er u den prijs voor te geven, dien gij zelf stellen zult.”
»De Graaf is edelmoedig,” hernam Drebbel met bitteren glimlach.
»Certein, Heer! ja, dat is hij, want morgen of overmorgen wellicht gewordt hem dat alles door gunst van het ootlogslot of door gunst van den Paltzgraaf… ik oordeele, gij neemt doch aan,” ging hij voort, met zekere onrust.
»Dan oordeelt gij gansch verkeerd, mijn goede Gijsbert; ik kan dat niet aannemen.”
»Gij kunt toch de onderhandeling aanvangen; wellicht heeft meester Gunther geheime ordre van zijn Heer om tot hooger bod te komen.”
»De prijs is mij hoog genoeg; ware ’t anders niet, de Graaf kon zijn zin krijgen… ik ben noch dus onwijs, noch dus vastgehecht aan dit wereldsche goed, om er niet tijdig afstand van
