leer Maria kennen en liefhebben, als noodwendig volgen moest. Ik win het hart van het lieftallig meiske; heer Prouninck merkt dat op zonder blijke van spijt of tegenstand; gij, mevrouwe! geeft mij vriendelijk steun, en toont mij te allen tijde in uw huis zóó goed gelaat, dat het mijne som van hope vermeerdert. Ik heb zekerheid van uwe bekendheid met mijne afkomst, met mijn stand, mijne vooruitzichten in de wereld, de mate van aardsch goed, daar ’s Hemels gunst mij mee bedeeld heeft. Mijne inborst en mijne gezindheid omtrent de religie zijn u gebleken bij dien omgang; gij kondt dus destijds weten, of ik al dan niet paste voor uw kind… Het scheen wel van ja; want, toen ik ten leste uit Utrecht trok, was het wel zonder formelijke toezegging, maar toch met goede hoop, gefondeerd, als het scheen, op zulke grondvesten van genegenheid, als niet altijd uitgesproken beloften verzeilen. Dat was toen; nu zijn we weer in Louwmaand, maar van een nieuw jaar. Ik keere met een vreugdig gemoed, vol goede ontwerpen; wat voormaals niet dan uitzichten waren en verwachtingen, is tot wezenlijkheid en vaste verzekerdheid gerijpt. Ik ben advocaat bij ’t hof te Leiden; ik heb alreede aanspraken en diensten, die gelden bij den Hove van Holland; ik heb verwanten en protectie te over; het eerste ambt, dat openvalt en naar mijne conveniëntie is, ligt te mijner beschikking; mijne liefde voor Maria is onverzwakt gebleven, veeleer toegenomen; mijn wandel in dien tijd is doorgaand gericht geweest naar de beginselen, die ik eenmaal had aangenomen en die ik nooit voor u had verloochend. Zoo keere ik— het is waar, met eene zending en om zaken, maar toch om onder dat schild te zekerder te gaan. Ik kom herwaarts, in uw huis met intentie te spreken over ’t hijlik… en ’t eerste dat ik hoor, is, dat Maria reisvaardig staat om de week van Drie Koningen over te brengen op het huis te Brakel om niet te spreken van de dagen, die er licht nog toegevoegd worden…
