— Zoo ik niet vooruit besloten was, ware ik niet hier; geef mij dat bevelschrift.
De Armeniër gaf het hem, en zag hem daarbij scherp in ’t gelaat.
Onbewogen doorliep Manfrede het eene wijle, maar opeens verbleekte hij, en iets als eene kramptrekking verwrong zijne lippen; maar toch stak hij het vreeselijke geschrift bij zich, terwijl hij zeide: Het is wel. Nu de plaats waar ik hem vind.
— Dezen nacht vertoeft hij in het casino van den procurator van St. Marcus, Cornaro, vriend van den Doge. Gij ziet, hij heeft eene goede schuilplaats gekozen, en die veilig is tegen bravi; men moet edelman zijn en zelfs geen geringe patriciër, eer men daar binnen wordt toegelaten, gij ziet dat men het geen ander kon toevertrouwen.
— Ja, men heeft wel gedaan om dit aan mij, juist aan mij, op te dragen, hernam Manfrede, maar er was bitterheid in zijn toon.
— Hij zal zich misschien op bescherming en rechten van eenige voorname personen beroepen, misschien zelfs wel op een vrijgeleide van den Doge, vervolgde de Armeniër, maar dat moet u schroom noch aarzeling geven; uwe zending komt u toe van de hoogste macht in den Staat.
— Ik weet het, en ik ga mijn plicht doen, hernam Manfrede, die Felicia bij de hand nam, om haar in de gondel terug te voeren. — Vergeef, sprak de Armeniër, signor, het zal beter zijn dat de signora nu met mij blijft, tot gij uw last hebt uitgevoerd…
— En weet ik zeker of ik daartoe in dezen nacht de gelegenheid zal vinden?
— Morgen is het te laat.
— Manfrede! sprak Felicia koeler, dan zij zich nog tegen haar geliefde had getoond, — gij zult mij toch niet tot getuige willen van zulke heldenfeiten?
— Neen, signora; maar daar mijn terugkeer langer kan duren, dan gij vermoedt, wil ik u niet onder de bescherming laten van een vreemde…
— Doe hierin zooals gij wilt, signor, sprak de Armeniër de schouders ophalend; mij dacht het beter dat gij hier uwe bruid kwaamt afhalen, om haar naar de kapel te leiden.
