doch zijne geschiedenis leest ge elders, wij laten hem liever spreken zooals die geschiedenis leert, dat hij kan gesproken hebben. De laatste woorden, die gesproken zijn, hebben beiden in een zwijgend nadenken doen vervallen, dat de Priester afbreekt, terwijl hij met een flauwen glimlach een afgeloopen zandglas omwendt. »Het is, in trouwe, drie ure na middernacht, Zóó hebben we ons in deze redenen verdiept, en gij moet vermoeid zijn door den snellen tocht van heden, broeder!”
»Het zegt weinig, of ik mijne rust wat later neem,” hernam Paul, »en ik houd er van, den oogenblik te gebruiken, die de mijne is. Hoe hebben wij, stervelingen, de zekerheid voor morgen?”
»Uw welbehagen is het mijne; want waarlijk, zij zijn mij van onwaardeerbare kostelijkheid, de uren met u gesleten in deze zoete eenzaamheid; maar dan ook, vóór wij verder gaan, drink eens, u zelven versterkende met eene teug van dezen goeden wijn; ik ben in waarheid een onhandig gastheer, vergetende meestal te nooden en met kwa voorbeeld slecht stichtende.”
Inderdaad, terwijl hij zijnen gast eenen edelen, tintelenden wijn in den drinkkroes schonk, nam hij zelf uit den zijnen alleenlijk eene teug water, met een eenvoudig gebaar echter, en zonder pralende gemaaktheid.
»Gij drinkt nooit wijn?” vroeg Paul.
»Noch iets anders, dat het bloed aanzet en de zinnelijkheid prikkelt,” hernam de andere, met eenen duisteren blik voor zich neerziende, als schaamde hij zich deze onthouding; terstond daarop hervatte hij evenwel met eenen zucht: »broeder! ik ben geduriglijk vastende en mij zelven pijnigende, om den geest de overwinning te geven over het vleesch; want mijn aard neigt zonderling tot de genietingen en de lusten des levens.”
En in waarheid, het was hem aan te zien, dat hij geene logen sprak. De natuur had hartstochten gelegd in dezen man; ze spraken uit ieder zijner trekken, uit al zijne gebaren, uit zijne korte, haastige ademhaling zelfs; en zijn oog, dat mat
