ver gegaan zijn, zoo hij zijne eeden aan Bourgondië gehouden had!”
»Mijn heer vader was meester van zijne daden, en ik, zooveel het God blieft, van de mijne!”
»Niet zoozeer, of gij zult ons te volgen hebben, en wel nu !” hernam de grijze man streng en zich plotseling oprichtende, met iets zóó gebiedends in de houding, dat Paul ontzet terugdeinsde en eene poos noodig had, eer hij zich herstellen kon, om er bij te voegen: »zoolang het verschil tusschen goed en kwaad mij duidelijk blijft, zal ik trouwe houden, wien ik trouw heb beloofd!”
»Zoo niet met wil, dan door bedwang!” riep de vreemde hevig, en daarop bevelend tot den soudenier: »Bertmann!”
»Mogen de heiligen mij straffen, zoo ik niet gehoorzaam, Jonker!” hernam deze, den jongeling forsch bij den arm vattende: »wij zijn de Vecht niet afgekomen, met zooveel gevaar, gansch om niet!”
Maar die beweging was zijn doel niet gunstig: een gevaarlijke getuige had haar opgemerkt, en eene andere hand, die niet ongewapend was, hief zich tegen den ongeroepen bevrijder op; het was die van Paul’s doofstommen wachter, welke, met de schranderheid van eenen, die het gemis der zintuigen door oplettendheid vergoeden moet, die wandeling op een zoo ongewoon uur had mistrouwd, zijnen gevangene met kattenschreden was nageslopen en hem achter eenen boom had bespied. Zoolang de woordenwisseling tusschen dezen en die vreemden de kalmte van een gesprek had behouden, hield hij zich onzijdig, den jongeling, aan wien hij zich gehecht had, die uitspanning gunnende; maar zoodra eene daad, als van aanval, zich voegde bij de woorden, had hij zijne tusschenkomst noodig gerekend, en terwijl hij met de eene hand zijn kort zwaard trok, bracht hij met de andere den hoorn van zijn gordel aan den mond, en liet dien schel en schetterend weerklinken. Om het gevaar van Bertmann’s hoofd te weren, en misschien ook de verlokking tot vlucht te weerstaan, wierp Paul zich snel in de armen van zijnen wachter.
De soudenier, nu van zijnen aanvaller bevrijd, besluiteloos
