houding en gebaren tot de dwaling mede helpen moest, als men er hem voor hield. Hij was forscher van bouw, breeder van schouders en van wezen, dan men zich eenen zoon van Iberië denken zou; maar boven alles kenmerkte het gesprek, dat hij aanving, hem als Nederlander. Die twee elkander volgende vaartuigen hadden zijne aandacht getrokken. In zuiver Hollandsch wendde hij zich tot den man, die het roer hield en die niet eens den gewonen groet gewisseld had met de voorbijvarende bootslieden. »Wat mag dat zijn, schipper?”
»Het is — wat niet mag zijn,” antwoordde deze met de vrijmoedige scherts van een varensgezel.
»Dat is een vreemd bescheid,” sprak de Heer.
»Toch naar waarheid, gestrenge Heerschap! Het zijn luiden van het nieuwe geloof, die tot Woerden te preek varen.”
Als een lijder, wien een hechtend verband met éénen ruk van de smartelijke wonde wordt weggetrokken, sprong de vreemde op, en greep den stuurman heftig bij den arm.
»Weet gij dat zeker, mensch?”
»Zoo zeker,” hernam deze, »als ik u daar ginds neffens het oude Slot van Woerden het torentje meen te wijzen van de kapel, waar ze straks vergaderen zullen!” [1] hernam deze, niet weinig getroffen door de uitwerking van zijne woorden.
»Wist ik dan niet, dat het zóó zijn moest?” sprak nu de andere langzaam, op zijne plaats terugzinkende.
Het was opmerkelijk te zien, hoe twee groote zwarte oogen, vol ziel en vuur, ieder zijner bewegingen volgden.
Het waren die van den jongen dienaar, voor wiens gezondheid wij hem zorg hebben zien dragen.
»En wagen die lieden dat dan maar zoo openlijk, met kleinachting van den Keizerlijken wil en diens bevelschriften?” begon eindelijk de ridder, die zich hervat had, na eene pauze.
»Wat zal men zeggen, gestrenge Heer; het kwaad zit diep en wast aan met elken dag; half Woerden is er mee bezet.
- ↑ Hoe vreemd het mij voorkome: in Batavia Sacra wordt de kapel. nevens het Slot, uitdrukkelijk genoemd als de plaats waar de Evangelischen hunne eerste vergaderingen hielden.
