de scherpste woede en van onuitsprekelijk harteleed. Zoo was nogmaals het einde verbittering geweest, hoe ook beiden zich bezadigdheid en matiging hadden opgelegd.
De kleine Spanjaard, die de oorzaak geweest was van dit laatste tooneel, was het zonder opzet.
Vermoeid van den snellen rit, en het wachthouden voor de binnenpoort niet minder moede, had hij zijn verlangen geuit, om te worden binnen gelaten.
Niemand had hem verstaan; maar de leekezuster had hem de plaats gewezen, waar voor de leekebroeders, om het tuinwerk aan het klooster verbonden, een oponthoud was.
Zijn Spaansche trots scheen gekrenkt door eene gelijkstelling met die lagere knechten, ten minste hij stelde er zich op het hevigst tegen te weer, zoodat de zuster het recht meende te hebben de tusschenkomst van zijnen meester in te roepen; hij was haar gevolgd in zijne verlegenheid, weinig wetende, hoezeer hij een oogenblik van geluk stoorde, dat verpoozen moest voor jaren van ondenkbaar lijden.
