den bodem dat het losse plankwerk hol dreunde) deze wagen is de rechte predikstoel, van waar Gods woord zuiver wordt verkondigd tot verlaging van den afgodischen stoel van St. Pieter met den grooten Baälspriester er op. En zoo is de Heilige Geest…” plotseling overschreeuwden hem enkele stemmen uit de menigte; niet dat tot hiertoe allen doorgaans zwijgend hadden toegeluisterd; het was niet het eerste geluid, dat hem stoorde: aan gemompel van toejuiching, zoowel als aan afkeurend gemor, had het niet ontbroken, maar zijne krachtige stem had het al overstemd en zich door het een noch het ander laten storen; want er viel nu te spreken; wat het wrocht mocht later blijken; maar nu waren het tweederlei stemmen, tweederlei geluid, dat gelijktijdig van twee kanten zich verhief. — Het eerste, het zachte, kwam van de zijde, waar Paul zich bevond. — »De Mansfelder wil spreken, de gezegende Paul. Hem willen wij hooren!” was de kreet, dien men in zijne nabijheid aanhief. In waarheid, Paul, die, als hij luisterde, niet altijd met goedkeuring had geluisterd, was in het eind opgestaan; zijne oogen tintelden en zijn voorhoofd schitterde als van eene hoogere bezieling. »Ik wil nog éénmaal spreken tot dezen!” had hij gezegd. »van zachtmoedigheid wil ik spreken en van liefde; met eens anderen onreinheid te smaden, wordt het eigen hart niet gereinigd: die in doling de heiligenbeelden heilig houden, zijn hier de meerderen niet; bij Evangelische Christenen is er ander onkruid uit te roeien… Och lof zij ook afgesneden wierden, die u onrustig maken! want wie wijs is en verstandig onder u, die bewijze uit zijnen goeden wandel zijne werken in zachtmoedige wijsheid!” Niet zoodra waren die woorden gehoord, of de aanzienlijke.Culemborgers, in wier midden hij ze uitsprak, verlangden met een luid gejubel gehoor voor hem; maar aan de overzijde der weide klonk een schel en scherp geschrei, een enkele luide angstkreet, met wilden schrik geslaakt door vele stemmen,. die samensmolten, en die schrik had zijne goede oorzaak: door de boomen heen, welke aan die zijde het weiland scheidden van den Gorcumschen Heerweg, had men morgensterren zien flikkeren en puntige lansen; Zóó zacht was die bende voetvolk genaderd, dat eerst het zien hunner wapentuigen hen verried,
