»Neen; ditmaal zult gij uw zin niet hebben, Leo. Het is even gezellig zóó ieder op zich zelf, en als ik uw gids ben, moet ik weten wat het beste past op deze gronden. Ik kan even goed luisteren."
»Verschoon mij, dan stel ik mijne vertrouwelijke mededeelingen uit tot later.’
»Ook goed," zei ze droogjes. »Ik ben niet nieuwsgierig; en ik mocht mij eens vergissen in het pad, als uwe vertelling interessant werd en te veel mijne aandacht boeide."
»Ik ben ’t met u eens," antwoordde ik op denzelfden toon, »dat wij zorgen moeten niet te verdwalen, want ik verlang hartelijk op de Werve aan te komen."
»Dat wil ik wel gelooven; de tocht is juist niet erg meegevallen," merkte zij aan met eene mengeling van bitsheid en schalkschheid.
»Integendeel; want ik had niet kunnen wachten dat ik zoo spoedig en op zulk eene verrassende wijze de kennis zou maken van mijne nicht, freule Francis Mordaunt."
»De kennis maken, de kennis maken," herhaalde zij bijna grommend; »men kent mij zoo maar niet uit een eerste samenzijn; en wat de verrassing betreft, zoo gij dat eene aangename noemt, zie ik niet waar uwe hooggeroemde oprechtheid is gebleven."
»Die is, waar ze altijd zal zijn, en dwingt mij u te doen opmerken, dat men ook van eene verrassing kan spreken, al is zij verre van aangenaam; en ik wil gaarne bekennen, als gij er op gesteld zijt het te vernemen, dat uw onbarmhartig leedvermaak in mijn ongeval gansch geen behagelijken indruk op mij maakte."
»Dat is een geluk voor mij; zoo is er nog kans dat ik meeval."
Hunkerde zij naar een compliment, zoo was het voor mij niet het oogenblik om mij te laten vangen; ik bleef zwijgend naast haar voortgaan.
Op eens bleef zij stilstaan en sprak met zekere gulle levendigheid: »Vergeef het mij, Leo! dat ik u zoo onbarmhartig heb uitgelachen. Wil gelooven, dat het niet juist uw persoon gold, maar… wat zal ik u zeggen, ik heb er altijd zoo’n pleizier in als ik een van de zich noemende heeren der schepping een gek
