kwestie hem natuurlijk niet zoozeer interesseeren.
Zij nam dus Abraham onder handen en sprak 's avonds, toen de professor naar de club was, eens ernstig met hem.
Zij ontwikkelde voor hem zoo duidelijk en zoo open als zij maar kon, wat zij dacht van die predikanten-uitvinding: de aanneming.
Zij legde hem uit hoe die belofte die zij van onmondige kinderen vorderden en aannamen, niets anders was dan een afschuwelijke komedie met het meest ernstige; dat het niet anders kon zijn, absoluut niet anders kon zijn, bij de wijze waarop het ware christendom zijn eischen aan de wereld stelde, dan dat de jeugd bij scharen het leven werd ingezonden met een groote leugen, erger dan een meineed. Wilde hij dat met open oogen doormaken?—Of had hij zijn keus gedaan?
Mocht het zijn keus zijn om voort te werken zonder vrees voor de menschen en zonder zich een verplichting op te leggen, die alleen bestond om niet nagekomen te worden,—kon hij dat, dan zou zij hem trouw helpen.
Abraham zat met neergeslagen oogen zonder haar te antwoorden, zonder haar in de rede te vallen. Het was hem altijd pijnlijk als men met hem over godsdienstige dingen sprak. Op school werd de godsdienst onderwezen zooals elk ander
