»Maar ik zal 't niet in twee woorden kunnen doen, dies ik voorzeker te groote aanspraak zal maken op uw tijd…"
»In geenen deele: ik heb een paar vrije uren voor mij, en mocht er al stoornis komen uit oorzake van mijn ambtsplicht, dan… zult ge mij ontschuldigen.…"
»Die voorwaarde is ingesloten, plicht gaat voor; de mijne is 't nu (en ik bekenne, dat nooit de behoefte des harten zich nauwer met dezen heeft samengetroffen) u rekenschap af te leggen van mijne uitkiezinge des besten deels, en waarom ik meene dat gevonden te hebben in mij te voegen aan de zijde des eerwaarden mans Ds. Jean de Labadie [1] en wie van zijn gevoelen zijn."
Toen zette zich Anna-Maria van Schurman tot spreken. Zij sprak langzaam, als eene die ernstig hare woorden weegt, maar toch gemakkelijk en met dien zekeren nadruk en vastheid, als eene die diep voelt wat zij zegt, en die wenscht te overreden zonder kunstenarij. Haar gelaat veranderde onder 't spreken; de harde stroefheid werd milde ernst; de verstrooide blik dwaalde niet meer af; de onbewegelijkheid der trekken wisselde voor eene fijne en geestige uitdrukking; somwijlen zag men een zachten gloed van geestdrift de bleeke wang en het schrandere voorhoofd kleuren; maar rustige ernst toch bleef de hoofdtrek van deze physionomie; toch kon men het dien fijnen mond aanzien, dat zij nog met zoete glimlachjes had kunnen tooveren, zoo zij het gewild had. Nimon de l'Enclos en Marion de l'Orme waren beide van hare eeuwen wisten te behagen op nog later leeftijd; zij had meer geest en meer kennis dan deze, om schoonheidsbloei te vergoeden; maar zij wilde niets van dat alles; zij dacht er zelfs niet aan; zij wilde zich en hare zaak rechtvaardigen voor een man, wiens hoogachting zij wilde behouden, wiens steun zij voor hare vrienden noodig achtte, en daarom sprak zij, zooals wij haar nu hooren aanvangen.
»Zekerlijk is 't waar dat geen sterfelijk mensch, ware 't profeet
- ↑ Deze apologie harer keuze is grootendeels teruggeven met hare eigene woorden, zooveel het om beknoptheidswille zijn kon, en met den vorm van het gesprek vereenigbaar was; haar geest althans is zorgvuldig behouden. Wij achtten hare geschriften onder 't groote publiek niet zoo bekend, of deze voorstelling zou daardoor nog eenige nieuwheid hebben.
