Wij verlangen, als gij zelf, mijne lezers! om ons van dit tooneel van wanorde af te wenden, maar tot het gelukkig oogenblik, dat dit ons gegund is, zijn we nog niet genaderd. Hadde er intusschen slechts iets van onzen afkeer daartegen bestaan onder de menigte, die het huis van den ongelukkigen boekverkooper omringde, dan zeker ware het spoedig geëindigd geweest; maar integendeel, hoe men zich ook verdrong, om toch dicht bij het schouwtooneel te zijn, hoe men ook zelfs stoepbanken of troggen beklom, om zich op te heffen en door de vensters te zien, hoewel de meest onbescheidenen zich waagden op den dorpel, om leunend op de onderdeur het oog te laten weiden over het geheele binnenhuis, geene stem, die zich verhief om tot den vrede te manen, geen arm, die zich bewoog om de twistenden te scheiden, geen voet, die zich repte om de krachtige tusschenkomst van de gewapende overheid in te roepen. Dit zeker zou een afdoende maatregel zijn geweest, ten minste, indien die macht zich in genoegzame sterkte ontwikkeld had, om zich van alle partijen tegelijk te verzekeren; zoo niet, dan ware het slechts olie geweest in dit twistvuur, gelijk ook de bemoeiingen van de omstanders buiten hetzelve zouden teweeggebracht hebben, als zij partij hadden willen kiezen. Dit begrepen niet goed sommige scholieren, die, vernemende dat er makkers van hen in verlegenheid waren, eene poging wilden wagen, om het huis binnen te dringen, maar terstond daarin verhinderd werden, door al wat er zich van Engelschen en Engelschgezinden onder de menigte bevond. Op straat dreigde dus de twist te worden voortgezet, die in huis was aangevangen, en dáár, waar men de oorzaak er van niet kon weten, nam men die op de gis af maar uit de onderlinge verhouding der twistenden. Zoo riepen dan sommigen uit het volk:
»’t Zijn burger-hoplieden, die met de Engelschen bij meester Jan Cornelisz. zijn saamgekomen, om de schriften te laten druk-
