houden om zoo diep na te rekenen, moet ik haar bij deze gelegenheid toch waarschuwen, dat die wijze van voortleven, zonder overweging van plichten en krachten, de allergevaarlijkste is, die er zijn kan, en dat ik ze in ieder geval liever zoude raden, een deeltje van Eugène Sue minder te lezen. of een half uur korter toilet te maken, of zelfs eene soirée minder bij te wonen, en die tijdwinst te besteden tot eene rechte kennis van zich zelve en van hare omgeving.
De Prinses de Chimay had nog eene bijzondere kwelling; den verlaten echtgenoot had zij lief, toen zij hem verliet, en sinds die scheiding waren onlust en levensmoeheid op haar aangevallen. Waartoe bevallig zijn in haar eigen huis, daar de éénige die het recht had, hare schoonheid te bewonderen, en voor wien ze schoon wilde zijn, niet meer daar was? De natuurlijke grondtrek van haar karakter was geene ijdelheid, geene behaagzucht, geene loszinnigheid, en van ondeugd gruwde zij, als zij die onder hare ware gedaante herkende, of zich die dacht, zoo viel vanzelve de lust om te behagen weg, en daar intusschen de noodwendigheid om zich te vertoonen bleef, volgde er uit, dat zij wel in ’t openlijke met vorstelijke pracht en vrouwelijke bevalligheid zich tooide, maar in ’t huiselijke, in eenzaamheid die vergat, ook den lust niet had noch de kalmte die orde en keurigheid noodig maken. Als wij zeiden: »onbewust van eigene behoeften, en in ’t geloof, dat zij onberispelijk was voor God en menschen, bad zij voor de bekeering van haar echtgenoot," dat beteekent hier voor zijne terugkeering tot de zaak der Unie en tot de Protestantsche belijdenis. In die bede lag voor haar gevoel hereeniging met hem ingesloten. Maar op ééns werd haar gebed gestoord, en hare aandacht afgeleid door een geritsel aan de deur en eene zachte, niet onwelluidende mannenstem, die verlof vroeg tot binnentreden. De Prinses schrikte op, slaakte een diepen zucht, wikkelde zich dichter in haar ochtendkleed,
