die onverschilligheid met een ander oog: zij hield die voor opzet en ongenoegen over haar verachteloozen van zijn raad, en haar aanknoop en van eene nauwere betrekking met de Maulde. Toen ging de Prinses nadenken: Cosmo had nu eenmaal zijn rang bij het leger, zijne eerste vorderingen waren voldaan; de Maulde had de vreugd gehad, onder zijne mededingers onderscheiden te zijn, en niet enkel in den bonten kring van hare ontvangzaal, maar zelfs in den meer beperkten van haar boudoir te zijn toegelaten. Het was nu zóó wel; hij moest tevreden zijn, en tot de rij der eersten terugkeeren; maar daar bleek het de Prinses, dat zij zich had misrekend, en dat er tusschen eene vluchtige wisseling van galanterie en een ernstigen, diepen hartstocht, een onderscheid is, dat zij niet had doorzien, maar waarvan zij het wicht zou voelen. De bloemkrans, waarmede zij de Maulde al spelend had omslingerd en aan zich vastgehecht, en dien ze even snel en vaardig meende los te winden, was een ijzersterke keten, waarvan hij eischte, dat zij de helft zou torsen, en dien hij tot geen prijs vrijwillig verbreken zou… Integendeel! hij wilde dien vaster smeden, nauwer nog inéénklinken. Uit onrust ijverzuchtig geworden, werd hij veeleischend, heerschzuchtig, aanmatigend, kwelziek, als zij het noemde; hij was in waarheid niets voor haar geweest, dan een hulpmiddel, eene afleiding; nu werd hij iets hinderlijks; hij moest worden weggedaan. Zij begreep niet eens, dat eene toewijding van geheel zijn wezen, zooals de jonge Baron haar die bracht, ten minste eenige verschooning eischte, ten minste eenig medegevoel vroeg, ten minste rechten gaf, die ook mochten gelden… Zij dekte zich met het schild harer deugd, harer plichten, en zij verdreef hem met weergalooze onmeedoogendheid.
Toen, als wij gezien hebben, had hij troost en genezing gezocht in de reine en trouwe liefde van Ada Rueel, en hij had zelfs eene wijle gemeend, die te hebben gevonden.
