had gekost om mij door zijne bloeddorstige bende te laten nazetten."
»Ik heb dat merkwaardig voorval hooren vertellen door onzen vriend Duplessis de Mornay, die er van getuigde als van een wonder."
»Ik ook heb in deze mijne redding steeds gezien de uitwerking van eene wonderbare tusschenkomst."
»Wonderen zijn uiterst zeldzaam, mijnheer de Villiers, en durft gij er op rekenen, dat zich die te uwen behoeve zouden vermenigvuldigen?"
»Geenszins, mevrouwe, dat zou vermetelheid zijn, maar deze ervaring heeft mij versterkt in het vaste vertrouwen dat mij niets overkomen kan van de boosheid der menschen dan met toelating van mijn Heer."
Als onder eene bijgedachte van ootmoed en berusting had hij al sprekende het hoofd gebogen: daarna hief hij het weder op; en met den ernstigen blik op de Prinses gericht, hervatte hij:
»En nu genoeg, mevrouwe, laat ons den tijd niet verspillen met onvruchtbare redetwisten…"
»Ik zal die niet tegen u voeren, als gij maar dit ééne belooft, dat gij u niet zonder noodzakelijkheid buiten Westhoven zult begeven."
»Westhoven en de manteling tot op het Domburgsche strand, heeft uitgestrektheid genoeg voor mijne dagelijksche wandelingen…… en buiten noodzakelijkheid ga ik zelden een anderen kant uit…"
»Voorts — en dit moet vaststaan, dat gij mij niet te Vlissingen zult komen bezoeken voordat ik u zelve daartoe uitnoodig."
»Die belofte moet ik wel geven," hernam hij, even glimlachend, »het zou immers onwelvoegelijk zijn mij op te dringen… maar ik mag toch hopen, dat het banvonnis niet onherroepelijk zal zijn?…"
»Het zal worden opgeheven zoodra ik gerustheid zal hebben omtrent uwe veiligheid. Intusschen denk ik mij zelve niet te versteken van uw raad en toespraak, die mij zoo noodig is; en ik kom u zien zoo vaak de gelegenheid zich daartoe aanbiedt. Ik maakte heden een toertje naar Domburg om niet rechtstreeks van Vlissingen tot u te komen."
»De toezegging van uw bezoek zal mij voorzeker tot geduld
