Mogelijk tooverde de fantazie den jeugdigen geleerde, die kunst en letteren lief had, wel eens de liefelijke verschijning van Anna Roemers voor oogen en zag hij haar over het grastapijt zweven, of met het hoog gehakt muiltje door het duinzand trippelen, want dat ook zij onder de bezoeksters van Westhoven mag geteld worden, weten wij door Van der Palm’s kleinzoon, door Beets, die ons de dichtregelen mededeelt, waarin haar Coridon (echte 17de eeuwsche herdersstijl) zijne droefheid uitdrukt over haar onverwacht vertrek uit Middelburg, bijkans eene vlucht, en hoe hij zijn ruischpijp opneemt om het laatste dicht, dat hij »in de groent: hoven, in de beemden van Westhoven met haar onlangs had gedicht" nogmaals te spelen en te vermelden hoe
Staende treurich op het strande
Hier-en-tusschen is verdwenen
En de Nimph niet meer verschenen
Daar nu Coridon om sneeft,
Zijnen roem is nu geweken,
Naar den Amstel en de Beken
Daar zij hare weijden heeft.
Zij is verdwenen, dus zij moet er geweest zijn, Wanneer? Dat is uit te maken sinds Beets hare gedichten in verband met hare levensbijzonderheden tot blijdschap van alle hare bewonderaars het licht heeft doen zien; en zelfs al hadden wij die getuigenis niet, men kan zich eene Anna Roemers, de gevierde, de bewonderde, niet in Zeeland, niet op Walcheren, niet te Middelburg denken, zonder voor vast te stellen dat zij Westhoven heeft moeten bezoeken, dat zij er korter of langer tijd eene begeerde gast zal geweest zijn. Maar… de gast van wien? Wie kon de Heer of Vrouwe van Westhoven zijn te dien tijde? Was het nog een Reigersberg, en kon zij met dezen van gedachten wisselen over het lot dat Hugo de Groot had getroffen, den doorluchtigen balling en over de kloekheid van Maria, de dochter uit dat geslacht? Of was het de Pensionaris van Middelburg mr. Simon van Beaumont, die in of omstreeks 1623 Westhoven tot zijn lusthof had gekozen?
Wij kunnen ons niet langer met dit onderzoek bezighouden. Van der Palm, die de Zeeuwsche Nachtegaal ook wel gekend
