De signora Felicia Manolessa, weeze van Stefano Manolessa en Bianca Justiniani, was terstond na den dood harer moeder tot dochter der republiek aangenomen, en verklaard te zijn: vera ed particulare figliola della Republica Veneta, dat zeker eene groote en zonderlinge eere was, die intusschen betaald werd met zekere beperking der vrijheid, die den glans van zulke hoogheid eenigermate verduisterde; want de doorluchtige republiek belastte zich niet bij geval met de verantwoordelijkheid van zulke voogdijschap, en waar zij redenen had gevonden om deze op zich te nemen, oefende zij haar met al den ernst en al de voorzienige striktheid, welke zij gewoon was bij alle handelingen van haar politiek en huishoudelijk leven in acht te nemen. Ook ondervond de bevallige weeze op haar zestiende jaar al het drukkende van zulke grootheid; en wij gelooven zelfs dat zij meer het eerste voelde dan de laatste; en geen wonder! Gehuisvest, niet in het huis harer ouderen, maar in een paleis van de republiek, dat het dichtst aan het paleis van den doge grensde, voelde zij zich vreemd en eenzaam in het onmetelijk gebouw, waar zij omringd was van al de pracht, die er voor de rijkste erfgename van het verfijnde en weelderige Venetië in het midden der 15de eeuw, kon worden uitgevonden. Zij werd gediend en gehuldigd als eene vorstendochter, maar bewaakt als eene sultane, en bespied… bespied… als de doge zelf; want als men weet, in het oud Venetië hield het stelsel van bespieding eene opklimmende niet eene afdalende richting, en niet op den ruwen volkshoop, waaronder misdadigers en verdachten schuilen konden bij menigte, richtte zich dat het eerst
