les zoo geleid dat geen ander dan ik meester kon worden van uw geheim, en dus van uw lot, van het zijne… ik wilde kennen en weten of hij mij dienen kon.… en wees nu zeker van uw geluk en van het zijne; want het ligt in zijne eigene hand.
— Ik heb dus niets te doen in dat belang dan… zwijgen? vroeg zij.
— En uwe toebereidselen maken voor uw bruidstoilet.
— Tegen morgen avond? vroeg zij ontrust.
— Tegen morgen avond!
— Ik moet mij dan toch op het feest van den Doge vertoonen.
— Gij zult er hoofdpersoon zijn, zooals Zijne Doorluchtigheid den adel van Venetië heeft aangekondigd.
En nu, mijn kind, moet ik u in uwe vertrekken terugleiden; het is noodig dat men daar onderstelt dat gij deze oogenblikken hier hebt doorgebracht in een onderhoud met mij alleen.
De marmeren wanden der groote feestzaal van het dogenpaleis schitterden van de weerkaatsing der feestlichten, en weerklonken van de ruischende tonen der feestmuziek. Buiten op het binnenplein, onder de hooggewelfde zuilenbogen, op het St. Marcusplein, overal zoover tonen klinken en lichten schitteren konden, vierde het volk het vroolijke hooggetijde van den Doge mede, want het volk had den Doge lief. Het volk voelde in hem als een geheimen bondgenoot tegen de aanmatiging van een aristocratie, wier eischen hoe langer hoe grooter werden, wier argwaan zich uitbreidde met de innerlijke overtuiging van al den haat, die hare dwingelandij op haar laadde. Het volk dan vierde buiten ’t paleis het feest mede, in oprechtheid en in luidruchtige vroolijkheid; — en de adel daarbinnen… zeker zullen daaronder ook oprechten zijn geweest — maar luidruchtigen waren er niet, en een zelfde vernis van koele en hooge hoffelijkheid dekte daar alle gezichten, zoodat het den scherpstziende moeielijk moest zijn, vrienden van vijanden te onderkennen. De verloving had plaats gehad. De Doge had zijne bruid heengeleid onder het fluweelen verhemelte van zijn hertogelijken zetel, waar
