en Manfrede zich aan hare voeten zette met een zucht van voldoening en eene uitdrukking van innig zielsgeluk in het oog, toen werd het Felicia eerst helder, dat hetgeen haar overkwam geen onheil was maar eene uitredding. Toch behield een gevoel van schroom en schaamte de overhand.
— Waarheen voert gij mij, Manfrede? vroeg zij zacht en weifelend.
— Dat weet ik zoo min als gij zelve. Onze gondelier heeft zijne bevelen… ik, als gij zelve, hebt slechts te volgen en te wachten.
— Wat zal de Doge denken… zoo hij mijn afzijn ontwaart?
— Dat zal nog lang duren, daar is voor gezorgd sprak eene stem uit den hoek van de gondel; het was Pietro Zani Daar zij hem bij het achterwaarts intreden in de gondel niet had kunnen opmerken, moest zijne tegenwoordigheid haar verrassen, maar stelde haar toch gerust. Die geheime wegvoering door Manfrede alleen was haar tegen. Het ernstige karakter van den avogador redde hare houding in hare eigene oogen en in die van anderen.
— Neen, mijne dochter! de Doge zal uw afzijn niet bemerken voordat het zijn moet, voordat Manfrede u bij de hand kan nemen en aan de verzamelde nobili vertoonen en zeggen: zij was slechts de bruid van den Doge, maar zij is mijne vrouw.
— En nog altijd weet ik niet wat de republiek van mij eischt om het recht te verkrijgen dit te zeggen, sprak Manfrede met al het ongeduld, opgewekt door zulke voorstelling.
— Zoo aanstonds zult gij den man zien, die gemachtigd is het u te doen weten, en u de middelen ter uitvoering in handen te geven. Men heeft geacht dat de tegenwoordigheid der signora noodig kon zijn om u aan te moedigen; in ieder geval geniet gij op deze wijze het voorrecht van een samenzijn, dat ik u vooreerst niet anders kon verschaffen.
— En dat ik altijd met mijn leven zou willen koopen.
— Het is niet volstrekt onmogelijk, dat er dit voor betaald zal worden, hernam Pietro Zani laconiek.
Manfrede trok de schouders op met de fiere vermetelheid, die het gevaar veracht.
— Gij hebt gelijk, gij hebt uwe proeven van moed gegeven! hernam de avogador.
