geleek hij zich zelven. Die woeste, verwilderde trekken, dat akelig lijdend gelaat, die gestalte, die onmachtig zich ineenboog, — was dat Aernoud? was dat haar fiere zoon? Zelfs zijne kleeding was haveloos. Stof en dauw hadden het fluweel van zijnen hoed en het laken van zijn mantel ontluisterd, en de pluimen hingen als sierlooze snoeren langs zijn aangezicht, geknakt evenals hun meester .
»Aernoud! mijn zoon Aernoud! wat is u?” riep de moeder, naar hem toesnellende, en minzaam bekommerd hem de handen vattende. Hun brandende gloed ontzette haar. »Is er onraad te Dordt? zijn de Gelderschen in het Sticht? — maar neen, dat zou uwe wakkere ziel niet zoo ternederslaan!”
»Ik kom van Lauernesse,” antwoordde hij haastig, met moeilijke ademhaling.
»Gebenedijde des hemels! is het niet goed met Ottelijne?”
»Die vreemde weg!” hervatte hij, het hoofd onstuimig achterover slaande tegen het harde eikenhouten beschot.
Laurens had geene andere aansporing noodig, om zich snel te verwijderen van een tooneel, waar hij overbodig was. Het zou misschien goed zijn, zijn Aafke voor te bereiden op het zien van haren broeder. Hij nam den welbekenden weg naar het pronkvertrek.
»En nu, spreek, mijn zoon!” vermaande vrouw Reiniersz, bleek van bange verwachting, »ontlast uw hart aan de borst uwer moeder!”
»Daartoe ben ik gekomen!” antwoordde hij somber, en ijlend snel, alsof het hem verlichten zoude als het gezegd was, liet hij er op volgen: »mijn hijlik is af, moeder! en voor eeuwig!” en daarbij stortte hij zich met wilde aandoening in hare armen. Die bedaagde vrouw moest dien mannelijken jongeling steunen; die man, wien de eigenschappen der ziel, de lichaamskracht, de veelzijdige kennis, zoo ver verhieven boven die vrouw, die klein was van verstand en bekrompen van geest, en die niets wist, vroeg bemoediging van haar, die hem nooit recht had verstaan, die bij hem had opgezien, gelijk hij zich boven haar kende. Maar o! het bekrompenste moederhart begrijpt altijd de zielesmart van haar kind, zelfs
